i̇
İnsan ve Doğa
Dağlar
Şehirler bana bir tuzak,
İnsan sohbetleri yasak.
Uzak olun benden uzak;
Benim meskenim dağlardır. 
Sabahattin Ali
Dağ ile konuşmak, ağaçlar ile konuşmak, rüzgâr ile konuşmak aslında insanın kendisiyle konuşması demekti. Bazen balta vurulan kuru odunlar hüzünleri, bazen dalları çiçeklenen ağaçlar sevinçleri, bazen uğultulu esen rüzgarlar sancıları dillendirir de kâh sizi ağlatır, kâh sevindirirler. Gözyaşının da, sevincin de kendi içinizde olduğunu bilirsiniz. Eşyanın lisanı hakikatin lisanıdır çünkü, hiç yalan söylemez.
Sayfa 141Kitabı okuyor
Suyun akışı, açmış çiçweklerin soluşları gibi doğanın derinliklerinde barınan karşı gelinmez güce rastlanıldığında insan evladı kadar fani ve acınası bir varlık daha olmadığı anlaşılıyordu.
Sayfa 48Kitabı okudu
O, daha çok denizi dibinde tertemiz kumlarla çakılları görünen saatlerinde seviyordu. O duru, saydam sularda hiçbir korkutucu düşsel ya da gerçek korkutucu varlık barınamazdı. Gözlerinin güvenle baktığı her yer onun ülkesiydi.
Sayfa 308Kitabı okudu
İnsan, doğayı kötüye kullanmadan, koruyarak işlemelidir.
Canlıların yok edildiği bir dünyada insan ruhu yalnızlık duygusundan ölür gibi geliyor bize. Unutmayın; bugün canlıların başına gelen, yarın insanın başına gelecektir. Çünkü, bunlar arasında bir bağ vardır. Toprak insana değil, insan toprağa aittir.
Sayfa 110Kitabı okudu
Gözden uzak doğaya yakınız
Kendi benliğini değerli gören, kendine güveni yüksek olan kimselerin, başkaları tarafından beğenilmeye gereksinimi daha azdır.
