çoğunluğun bir delil olması gerekmez, bilakis delili azınlıkta aramak doğrudur. Beşerin çoğu, ahlâkın değişmeyeceğine örnek oluyor, çünkü iradelerini terbiyeye teşebbüs etmiyor. Fakat bir fert çıksa da ahlâkını değiştirmeye güç yetirse, nefsi terbiyenin imkânına apaçık bir kanıt olmaz mı?