n
Nerde O Eski Ramazanlar
bi koşu çocukluğuma gittim
Çocukların çoğu ramazanda oruç tutar, namaz kılarlardı. Sahura kalkmak ayrı bir zevk, öğleye kadar uyumak ve gündüzün, biraz da yapma olan bir mahmurlukla dolaşmak ayrı bir zevkti. Öğle üzeri Kurşunlu Cami'de İbradalı Salim Hoca'nın vaazları dinlenir, ikindi mukabeleleri kaçırılmaz, akşamüzeri de gözler ve kulaklar "tepe"den atılacak topa dikilirdi.
Böyleydi bizim eski Ramazanlarımız...
Tüm Ramazan ayı boyunca çerez niyetine okuduğum, içinden sayfamda ara ara bilgiler paylaştığım bir kitaptı..
‘Ah nerde o eski Ramazanlar’ demek için çokça sebebimiz var artık, hele ki sevdiklerimizden ayrı kaldığımız şu pandemi döneminde..
Bu kitapta, eskilerin Ramazan gelenekleri, siyah-beyaz resimlerle de, öyle güzel anlatılmış ki; Berat kandiliyle başlayan hazırlıklar, iftar sofralarının adetleri, şenlenen evler, eski insanlarımızın cömertliği, mahya geleneği, Ramazan davulcuları, yardımlaşmalar ve sonu bayram ile biten bir süreç..
Dilerim ki, muhtaçlara el uzatmalarımız, yardımlaşmalarımız, paylaşımlarımız bu bir ayla sınırlı kalmaz, eskiyi yaşatmak adına da elimizden geldiğini yaparız.
Hepinize HAYIRLI, BEREKETLİ RAMAZANLAR diliyor, bu kitabı yeni nesillere de aktarmak niyetine okumanızı tavsiye ediyorum...
Böyleydi Osmanlı'nın Ramazanı , 
Tolga Uslubaş
Unutulan bir Ramazan geleneği: ‘Zimem Defteri’...
‘Zimem Defteri’; borçluların borçlarının yazılı olduğu defter demekti. Günümüzdeki adıyla veresiye defteridir. Eski Ramazan günlerinde zenginler, hiç tanımadıkları bakkal, manav vb. dükkânlarına girer, onlardan ‘Zimem defterini’ çıkarmalarını isterdi. Buradan rastgele müşterilerinin hesabını kapatırlar, “Silin borçlarını, Allah kabul etsin” der, çeker giderlerdi...
(Böyleydi Osmanlı'nın Ramazanı kitabından)
Hayırlı iftarlar...🤲🏻
Unutulan bir Ramazan geleneği: ‘Arife Çiçeği’...
Osmanlı’dan günümüze bayramların özellikle çocuklar için ayrı bir yeri vardır.
Bayramdan birkaç gün önce yapılan alışverişin ardından, sabırsızlanarak bayramlık giysilerini bayramdan bir gün önce giyip dolaşan çocuklara, ‘ARİFE ÇİÇEĞİ’ denilirdi..👫🌸
Bayram heyecanını erkenden yaşayan ve sokaklarda neşeyle koşan çocuklara verilen bu isim, onları aniden açan bir çiçeğe benzetmek için kullanılırdı...
Bugün Arife, neşeyle koşan çiçeklerimiz misali, bayram heyecanımız hiç sönmesin.
Arife Günümüz mübarek olsun.
Nice bayramlara sağlıkla kavuşabilmek dileğiyle...
*Dilbilimsel:
Arife=(Ar. ‘Arefe’) Hacıların Arafat’a çıktığı, bayramdan bir önceki güne denirdi. Günümüzde önemli görülen olayların öncesi için de kullanılır...
(Böyleydi Osmanlı'nın Ramazanı kitabından)
Sabah-ül Hayr
Ahir zamanda başını secdeye koyan gençlere kendi ellerimle su içireceğim.
| Hz. Muhammed (a.s)
İftardan sonra açık olan bir dersaneyle karşılaştım bu akşam.Hem de öyle üniversite sınavına hazırlanan öğrenciler değil bunlar.Ortaokul öğrencisi yani en fazla LGS'ye hazırlanan öğrenciler.Hatta korkum aralarında daha küçük sınıfların olması çünkü dördüncü sınıfların da gittiği bir dersane.
Bu yaştaki çocukları neye/nereye yetiştirmeye çalışıyoruz bu ramazan günü.Evinde ailesi ile güzel bir iftarın ardından; bir iki bardak çay içip biraz muhabbet etse, yarım bırakacak olsa da teravih için camiye koştursa, bu mübarek günlerin havasını solusa...
Sonra da bu nesil niye böyle, sormaya gerek var mı???
Unutulan bir Ramazan geleneği: ‘Sadaka Taşı’...
Eskiden Ramazan akşamlarının teravih sonrasında varlıklı müslümanlar camilerin en kuytu köşelerinde duran ‘Sadaka taşına’ (içi oyuk mermertaş) yönelir, servetinden o yıl yoksullara ayrılan meblağı kimseden habersiz sadaka taşına bırakırdı. Gece yarısından sonra sadaka taşının etrafındaki kandiller söndürülürdü. Etraf karartılırdı ki, yoksul müslümanlar aynı taştan ihtiyacı kadar alabilsin, kimliği deşifre olmasın. Ne alan vereni bilirdi, ne veren alanı..
(Böyleydi Osmanlı'nın Ramazanı kitabından)
Hayırlı iftarlar...🤲🏻