Her kitap herkes için değildir
Okuma grubumuzla Iskandinav Edebiyatı örneği olarak beraberce okumaya karar verdiğimiz 
Gizemler 
Knut Hamsun 'dan okuduğum ilk eser. Kütüphanemde uzun süredir bekleyen 
Açlık ile olsaydı bu tanışma daha mı iyi olurdu emin değilim.
Kitaba başlamadan önce göz attığım yorumlardan birinde 
Fyodor Dostoyevski 
Budala eserine benzediğini okumuş ve eyvah demiştim Benziyor mu, evet kısmen. Saçma sapan aşk üçgenleri, bir araya geldiklerinde konuşulanlar, karakterin şizofrenik bilinç akışları vb.
Bir yorumda da Nagel karakterini çok sevdiğini yazmıştı bir okur. Ben hiç sevmedim, öyle birisiyle tanışmak da istemem. Dengesiz söylemleri, ucubik hikâyeleri beni benden aldı Norveç'in kasvetli havasına soktu. Evet çok satırın altını çizdim, alıntıladım ama hikâyenin bütününde ne vardı ne anladım cevabım yok. Kitap boyunca -sürgit- yazım hatasıyla karşılaşmak da ayrı bir sıkıntı idi.
Baştaki ölüm üzerinden devam edecek sonunda gizem çözülecek dediğim olay tamamen gölgede kaldı, teğmen nişanlı figüranlıktan öte gidemedi, karakterler bir avuç olsa da hikâyenin bütününde kenarda köşede kaldılar, Nagel'in öyküsü tam olarak resmedilmedi anlaşılmayan çok nokta kaldı.
Her kitap herkes için değildir diyerek sözlerime son veriyor, sevemesem de anılarımda yer tutacak Gizemler incelemesini buraya bırakıyorum.
"hiç sevmiyordu."
İlk tepkisi şöyle oldu: Şu işe bak, senelerce, hele çocuklar küçükken her gece akciğer kanserine yakalanacağım diye uykularım kaçardı, ola ola mide kanseri oldum. Zaman kaybı!
Annem böyleydi işte. Sigara içerdi, tıpkı yetişkin oldum olalı benim de içtiğim gibi. Gece yarısı yatakta kaskatı yatmanın, kuru, yanan gözlerle karanlığa bakmanın, hayatın tadını ağzında kül gibi duymanın nasıl bir şey olduğunu iyi bilirim, ama ben çocuklarımı babasız bırakmaktan ziyade kendi hayatımdan endişe duymuşumdur hep.
Bir müddet elinde zarfla mutfak masasında oturup pencereden senelerdir baktığı aynı çimenliğe, aynı beyaz boyalı çite, aynı çamaşır iplerine, birbirinin tıpkısı gri evlere baktı ve burayı hiç mi hiç sevmediğini fark etti.
Bu ülkenin kayasını taşını, çam ormanlarını, yaylalarını, dağlarını hiç sevmiyordu.
Sayfa 11Kitabı okudu
Sızı
"O sırada biri nasıl hissettiğimi sorsa, na şurası sızlıyor derdim, göğsümün üzerini, daha doğrusu gırtlağımın hemen dibini işaret ederek."
Sayfa 26Kitabı okudu
yapabileceğim hiçbir şey yok
Bedenime olacaklardan korkuyordum, göğsümde hissettiğim acının, en küçük bir lokmayı bile yutarken verdiğim mücadelenin, bacaklarımdaki ani hissizliklerin daha beter olacağından korkuyordum, hasarlı radyo dalgaları gibi uçuşan düşüncelerimden, rüyalarımdaki çılgın, sonsuz düşüşlerden; muhtemelen her şey daha beter olacaktı, hem bu konuda yapabileceğim hiçbir şey yoktu.
Beni bu durumdan çıkaracak bir irade hamlesi, bir düşünce sıçraması yoktu. Bazen tek seçeneğim bir iskemlede oturup en kötü atakların geçmesini beklemek oluyordu, en basit bir işi bile yapabilmek için, bir dilim ekmek kesmek, tuvalete gitmek, koridordaki o yorucu metreleri aşıp yatağıma yatabilmek için.
Çoğunlukla teslim olup nerede oturuyorsam orada uyuyordum ve kapıda anahtarın döndüğünü duyduğumda kafamda çakan mavi ışıkla aniden yerimden sıçrayarak uyanıyordum.
Sayfa 27Kitabı okudu
"Anne, ben boşanıyorum."
Geldiğimi duyduğuna eminim ama dönüp bakmadı. İyice yaklaştığımda yavaşça seslendim:
"Merhaba!"
Yine dönmedi, sadece "Hemen konuşmaya başlama sakın," dedi.
"Benim," dedim.
"Kim olduğunu biliyorum," dedi. "Uzaktan düşüncelerin tangırdıyordu. Paraya mı sıkıştın?"
Kahretsin, hasta olduğunu, hatta ölebileceğini biliyordum; bunun için peşinden gelmiştim, buna emindim, yine de dedim ki:
"Anne, ben boşanıyorum."
Sırtından kendini nasıl toparladığını, ağırlığını vücudunun içindeki bir yerden başka bir yere, kendi olduğu yerden, muhtemelen benim olduğumu düşündüğü yere nasıl geçirdiğini gördüm.
"Gel otur," dedi. Bol bol yer olduğu halde sanki bana yer açar
gibi kenara kaydı ve dolaşık otlara eliyle vurarak neredeyse sabırsızca:
"Gel madem!" dedi. Gidip yanına oturdum.
"hayat böyle olmamalı da."
"Annemin ne düşündüğünü biliyordum: Bu çocuk yeterince güçlü mü, kendi kendine ayakta kalmayı başaracak mı yoksa çok mu zayıf? Benim çok zayıf olduğuma inandığını düşünüyordum, karakterimde onu şüpheye düşüren bir şey vardı, sadece onun bildiği bir zayıf nokta, temellerimde bir çatlak; her şeyin elime hazır verildiğini söylemeye çalışıyordu, hayat böyle değil diyordu, böyle olmamalı da."
Sayfa 44Kitabı okudu