Her şeyin fâni, vefasız oluşu, olayların üzerimizdeki izleri olan hatıraların da zamanla silinmesi, unutmak denilen o müthiş hem de kurtarıcı musibet,daha yaşarken hayat yolunda adım adım öldüğümüzü göstermiyor mu?
“Ben bir insanım “ dediğim zaman bu ifadeye girmiş olan “ben…im” kelimesi varlığı ifade ettiği halde “insan” kelimesi öz ifade etmektedir. Yalnız Allah’ta varlıkla öz birleşmiş bulunur, birbirinden ayrılamaz.
”Rahmet kapısı elle açılmaz; o kalp ile zorlanır. Kalbini hiç incitmeden o kapıyı açayım dersen boşuna yorulursun. Bırak, bin defa kalbin kırılsın. Bin kere Mi'raç'dan düşüp yuvarlan. Yine de usanmadan o kapıyı zorlayacaksin. Ancak fâni varlıkla ve fani kuvvetlerle rahmet kapısı zorlanmaz. Bir kere de fenâdan sıyrıl; rahmet kapısını öyle zorla.“
“Bu nesil bir irade hastasıdır. Bergson diyor ki: “ Önceden hazırlanmış olanlar için bir işaret kâfidir!” Çürümüş nesiller için bütün işaretler boşuna…”