her şeyi, her şeyi, bilhassa ruhumu hiç bulunmayacak yerlere saklamalı.
Sayfa 165 - kültür yayınları, 1.basım, istanbul 1943(son)Kitabı okudu
tesadüf seni önüme çıkarmasaydı, gene aynı şekilde, fakat her şeyden habersiz, yaşayıp gidecektim.
sen bana, dünyada başka türlü bir hayatın da mevcut olduğunu, benim bir de ruhum bulunduğunu öğrettin.
bunu sonuna kadar götüremediysen, kabahat senin değil…
bana hakikaten yaşamak imkânını verdiğin bir kaç ay için sana teşekkür ederim.
Sayfa 164 - kültür yayınları, 1.basım, istanbul 1943Kitabı okudu
âh raif, salondaki parkeyi cilası sökülünceye kadar izledim.
âh maria, niçin seninle bir pencere kenarında oturup konuşamıyoruz?
niçin rüzgârlı sonbahar akşamlarında, sessizce yan yana yürüyerek ruhlarımızın konuştuğunu dinleyemiyoruz?
niçin yanımda değilsin?
Sayfa 164 - kültür yayınları, 1.basım, istanbul 1943Kitabı okudu
senelerden beri hiç kimseye bir tek kelime söylemedim.
halbuki konuşmaya ne kadar muhtacım.
her şeyi içinde boğmaya mecbur olmak, diri diri mezara kapanmaktan başka nedir
Sayfa 164 - kültür yayınları, 1.basım, istanbul 1943Kitabı okudu
dün akşam anladım ki, hayatımdan o kadın çıktıktan sonra, her şey hakikiliğini kaybetmiş; ben onunla beraber, belki de daha evvel, ölmüşüm.
Sayfa 163 - kültür yayınları, 1.basım, istanbul 1943Kitabı okudu
on sene, hiç azalmayan bir aşkla, onu sevmekte devam etmiştim.
içime ondan başka hiçbir kimsenin girmesine müsaade etmemiştim.
fakat şimdi onu her zamandan ziyade seviyordum.
karşımdaki hayale kollarımı uzatıyor, ellerini tekrar avuçlarıma alıp ısıtmak istiyordum.
onunla beraber geçen hayatımız, o dört beş aylık zaman, bütün teferruatıyla gözlerimin önündeydi.
her noktayı, aramızda konuşulan her kelimeyi hatırlıyordum.
sergide resmini görmekten başlayarak, atlantik’te şarkısını dinleyişimi, yanıma sokulmasını, nebatat bahçesi gezintilerini, odasında karşı karşıya oturuşlarımızı, hastalığını birer kere daha yaşıyordum.
Sayfa 163 - kültür yayınları, 1.basım, istanbul 1943Kitabı okudu
yalnız kaçırılan fırsatlar asla akıldan çıkmıyor ve her hatırlayışta insanın içini sızlatıyor. bunun sebebi heralde, “ bu öyle olmayabilirdi! “ düşüncesi, yoksa insan mukadder telakki ettiği şeyleri kabule her zaman hazır.
Sayfa 153 - kültür yayınları, 1.basım, istanbul 1943Kitabı okudu
kendisinden daha dün ayrılmış gibi taze bir hasret duydum.
Sayfa 153 - kültür yayınları, 1.basım, istanbul 1943Kitabı okudu
aradan seneler geçtiği halde, nasıl hâlâ ona bağlı olduğumu gördükçe, ruhumda daha büyük bir infial duyuyordum.
Sayfa 153 - kültür yayınları, 1.basım, istanbul 1943Kitabı okudu
hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı; çünkü o benim için bütün insanlığın timsaliydi.
Sayfa 153 - kültür yayınları, 1.basım, istanbul 1943Kitabı okudu