Herkesin hayalleri vardır. Gerçekleşeceğine umut ettiyi. Bir de hayalden öte dilekler vardır. Gerçekleşir mi bilinmez. Ama umut edilir. Umutlarla çıkılır yola.
Ben yazarken kitap olsun diye yazmadım. Canım yandıkça kelimelere sarıldım. Acılarımı, sevinçlerimi çığlık niyetine dizeler halinde bembeyaz sayfalara dizdim. Ve geriye baktığımda bir kitaplık sözle karşılaştı gözlerim.
Anlamı okuyana ne ifade eder bilmem ama onlar benim ruhumun nefes alışları. Tıkandığım her anıda soluklandığım limanım.
Yazdım ama anlıktı her yazım. Hiçbir yere kaydetmeden, ilk buraya yazdım ya ben. Yazar değilim, yazarlık da değil niyetim ama her yazdığım okundu. Daha basılmadan, toplu hale gelmeden. Binlere ulaştı ya, bu bana yetti her daim.
Ama "buralarda kalmasın, topla," diyenler oldu. Ve bana söz verdi bir gün canözüm. Pdf haline getirmek üzere. Olduğu gibi, imla hatalarıyla, eğrisiyle, doğrusuyla, en yavan haliyle. Gözünün nurunu bıraktığı satırlarımın kitap haline ulaşmama vesile oldu. Şimdilik bir tek bende kalacak olan PDF'im bir gün yine onun elinden geçerek düzünlenecek. Olur da nasip olursa, kitap haline gelirse, onun sayesinde olacaktır. Ödenmesi mümkün olmayan haklar vardır. Hakkını ödeyemem canözüm.
Mâverâ
Mucizelere inanma sebeplerimden biri de sensin.
En ilkel haliyle 465 sayfalık PDF'i gözyaşımla karşıladım. Bir gün kaç sayfalık kitap olur, ya da olur mu bilmem ama o hissi bana yaşattın ya, duygularımı anlatmaya kelimeler yetmez. 💙İyi kimsin💙
"İşine gelince," diye bir kelime var.
Ne demek olduğunu 'işine gelenler' bilir.
Bir gün çoook müsait olacağım,
Ama "işime gelince" var olacağım.
"Ruhları kimse görmez," derler,
Görünmez olmayı ben seçmedim,
Ama o gün hakkını vereceğim,
"Ölüm bile yakıştı," diyecekler!
Tesbih toplardım eskiden,
Sabır diziyorum şimdi ben.
Bir daha dokunuyorum,
Sabrımın izlerine yine, yendinen.
Geçmiyor sızım söyle, neden?!
Kaderime mi yazılı ervah-ı ezelden,
Tek tek çekmek çile tanelerini,
Tek hamlede kırasın diye sen...?
Suskunluk, büyük nimettir. Susanlar bilir.
Susarken anlayışlı görünüyormuş insan.
Susarken daha çok seviliyormuş,
Susarken öğrendim.
Susmak daha yorucu bilmiyor kimse!
Yorgun ve yoğun hayatın Suskun sakinlerine susuyorum, anlaşılmak için.
Göz kapaklarım dans ediyor uykuya davet çıkarırken, krampı ayak bileklerim geçiriyor.
Vücudum bile benden bağımsız çalışıyor madem, uykudan bir demet huzur alayım.