Zamanın akıp gitmesi yetmezmiş gibi giderken de sevdiklerimizi de alıp götürmesi gibi kötü bir vasfı var hem her şeyin ilacı hem de her şeyin sebebi olmak zamana has bir durum olsa gerek.
Varlık arayışımı sürdürürken ben kendimi ararken bir anda yıllar önce kabuk bağlayan yaralarımda buluyorum. İbn-i Sina ile başlayan maceram bir mezar başında gözlerimi açtırıyor bana kırmızı toprak kokusunun keskinliği ve yaşamanın verdiği soğukluk bir mezar başında alıyorsunuz bu hissi ömür boyu geçmeyecek bir his .
İçimdeki duygusallık ne denli azalıyorsa ben de kendimi o denli yaşamın hızına kaptırıyordum.
Stefan Zweig
İki ruh arasındaki çelişki,
Ne sen ne de ben, bilinmemezliğin ötesinde bir yol.Karmaşık duygular ne hissettiğini,ne yapması gerektiğini, nasıl mutlu olunacağını,nasıl seveceğini,nasıl sevileceğini,çoğu şeyin nedenini bile bilmeyen biz.Bu kadar yakın olup ta nasıl bu kadar uzak olmayı başarabiliyor ki insan.Ruhun en gözde parçası,en derinde bulunan duyguların iyi ki si ya da katili.
Her şeyden yoksun olmayı nasıl da becerebiliyoruz,nasıl da kendimizi kahr etmek için o kadar uğraşıyoruz.Neyse yarım kalsın en iyisi...
