“Konuşurken abisinin kendini astığını söyledi. Balkondaki çamaşır ipini sökmüş , kalorifer borusuna bağlamış , kendini asmış. Neden diye sormayacak mısınız dedi. Neden sorayım ki , biliyorum. Dağlarca ‘Korkuyorum yaşamaktan ki çok güzel’ derken yanılmış. Güzel değil yaşamak. Ya da güzeldi bir zamanlar.”Modern klasik , Türk yazar , kaliteli , dili akıcı bir kitap okuyayım diyorsanız bu üçleme tam size göre. Bu üçleme neden herkes anne baba olmamalı onu kanıtlıyor. Şebnem ve Osman’ ın hikayesi yürek burkucu.İkisi de ailelerinden bir gram sevgi görmeden , yardım almadan büyüdüler. Bencil ailelerinin kendi ihtirasları uğruna kurban edildiler. Terk edildiler , yapayanlız bırakıldılar. Kaç yaşına gelirlerse gelsinler onlar hep sevgiye ve yardıma muhtaç iki çocuk olarak kaldılar. Hiçbir zaman gerçek bir yetişkin olamadılar. Hiçbir zaman sevgi nedir bilemediler. Roman o kadar gerçek ki… O kadar toplumumuzdan , o kadar biz ki… Sevgiden mahrum kalarak büyüyen çocukların -sevgisiz çocukların- nasıl büyük kötülükler yaparak hem kendilerine hem başkalarına nasıl zarar verebileceğini çok gerçekçi bir şekilde anlatmış. Belki bu kişilerin adları farklı ama hikayeleri hep aynı. Aynur’la Efe , Nisan’la Selim… Bu hikaye sadece onların değil. Senin , benim , hepimizin hikayesi. Umarım sevgisiz çocuklar zor da olsa doğru yolu bulabilirler. İçlerindeki sevginin açığa çıkmasına izin verirler. Umarım bir gün sevgisiz çocukların sayısı azalır , sevgi nedir bilen yetişkinlerin sayısı artar.
Stefan Zweig