Kör Baykuş

Varlığın sırları saklı senden, benden,
Bir düğüm ki ne sen çözebilirsin, ne ben.
Bizimki perde arkasında dedi-kodu
Bir indi mi perde, ne sen kalırsın, ne ben.

Zaman, mezarda yatan için anlamını kaybeder.

Keşke her şeyden habersiz olduğum çocukluk günlerimdeki gibi rahat bir uykuya dalabilseydim!

Hikâyeler, her anlatanın miras aldığı ruh halinin sınırları içinde, kurgulayıp da ulaşamadığı arzular için bir çözüm, bir kaçış yolu değil mi?

Nereden başlasam? Başımda kaynayan düşünceler, hepsi şu ana ait; ne günü var, ne saati, ne tarihi!

Yazıyorsam, bu yazmak ihtiyacının beni mecbur kılmasından..

"Unutmam mümkün olsaydı, unutmak sürekli olsaydı, gözlerim kapansaydı da azar azar uykunun ötesine, mutlak hiçliğe gömülebilseydim, varlığımı artık hissedemez olacağım noktaya varsaydım, bir mürekkep damlasında, bir musiki ahenginde ya da renkli bir ışında erir giderdim ve sonunda dalgalar ve şekiller öyle büyürlerdi ki, hissedilemezin içinde silinir, yok olurlardı. O zaman dileğime kavuşurdum."