Nurullah emmiden devam:)))
Susmak bir karanlığın başka bir karanlığa
Karışıp yanmasıdır bakışlarında senin
Bir ömrün eylülünde sararmış yine toprak
Bulut bir bezirgânın saçlarını arıyor
Ben hangi mağaranın en ücra köşesinde
Hangi yitik nehrine gömülmüşüm acının
Bir kez olsun eğil de, denizin kalbine bak
Susmak yine o yangın, yine mahkûm bir keder
Nur-ı aynım, ıslak bir
Ne ân ne de akıbet kesin.
Aslında insan bir körebe oyununda gibi; gözleri bağlı ilerliyor hayatta. Akıbete dair bir bilgisi yok; bir adım sonunu dahi tahayyülden uzak. Sadece hisleri var; biraz ses ve biraz koku, tenini okşayan rüzgâr ve biraz da kadere teslim olmak. Hayat bu kadar.
Cihan Çetinkaya
Merhaba Nalan
Sen ortada sıçan ben şaşkın körebe
Ulan seviyorum seni be
Ulan seviyorum seni be...
Elveda Çocukluğum
Bir gün son kez bisiklet sürdüm
Rüzgar yüzüme yüzüme vururken
Bir anlık gözlerimi kapadım
Bir gün son kez bisiklet sürdüm
Elveda çocukluğum
Bir gün son kez körebe oldum
Göremedim yanımdan geçip gidenleri
Zaman da geçip gitti ben göremedim
Bir gün son kez körebe oldum
Elveda çocukluğum
Bir gün son kez saklambaç oynadım
Hayat yumdu ben saklandım
Kaygılardan, gelecekten, sorumluluklardan
Kaçtım, saklandım sandım
Hayat sobeledi sonra ben yumdum
Gözümü açınca otuz oldum
Elveda çocukluğum
Elveda...
Raskov.
Hastalık, ailesinden kalan mirasın körebe oyunu almış haliydi, kilitleri açıldı; acıları hissetti.
Varlığı nimet, kendisi boncuk çocuk,
Elimizden tutsan da oynasak körebe,
Sobelensek sana ve yakalasan biz kaybolmuş yetişkinleri,
Bizde kendimizi buluversek.
Merhaba Nâlan, merhaba!..
Sen ortada sıçan, ben şaşkın körebe...
Ulan seviyorum seni be!..
Ulan, nereden inceldiyse,
Oradan kopsun be!..
