Hayatta hiçbir şey ona kıymetli görünmemiş, peşinden koşmak, erişmek, sahip olmak arzusunu vermemişti. Etrafına daima bir yabancı gözüyle bakmış, hiçbir yere bağlanmak arzusu duymamış, bu yalnızlığının gururu içinde memnun olmaya çalışmıştı. Şimdi İlk defa bir şey istiyor, hem de korkunç bir şiddetle istiyordu. Fakat niçin bu istek bir imkansızlıkla beraber gelmişti? Niçin hayatının en büyük arzusunu, şimdiye kadar belki yine içinde, fakat en gizli yerlerde saklı duran bu arzuyu, hapsedildiği yeri parçalayarak ortaya çıkar çıkmaz öldürmeye mecbur kalıyordu?... Niçin? Kimin için?..
Evlilik Üstüne
Kadınlar aynı anda güzel, zeki, genç ve bekar olamazlar...
Genç ve güzel bir kız, güzelliğini fark ettiği anda zekasını kaybeder.
Kadınlar bilinç altlarındaki hinliğin su yüzüne çıkmaması için büyük mücadele verirler.
Kadın genç ve güzel ise bu mücadeleyi gençlik yıllarında yapmaya gerek duymaz.
Kadın genç, güzel, evli ve mutlu ise zekice bir yalan söylüyordur.
Kadın çirkin ve evli ve de mutlu ise bu doğru olabilir
Kadının bütün düşüncesi güzelliği üstünedir, erkeğinki ise güzelliğin peşinden koşmak üzerine.
Hep bu ikili nedenden ötürü birbirlerini neden anlayamadıklarını hayatlarının sonuna kadar sorup dururlar.
Kadınlar yaşlandıkça erkeğin gözünden dünyaya bakmaya başlar.
Erkekler yaşlandıkça kadını anlamaya başlarlar.
Ama her şey çok geçtir artık.
Ben kimsenin peşinden koşmak için yaratılmadım.
-Seviyorsa mutlu ederim, Sevmiyorsa siktir ederim. .!
Önde koşmak arkada kalmak kadar tehlikeliydi. Her yanlış adım hareketi yavaşlatır, her düşen öz kardeşlerinin ayakları altında ezilirdi…Oysa hepimiz yalnız olduğumuzu, gavrilaların, mitkaların ve öteki dostların, yaşantımızdan gelip geçtiğini bilmeli, anlamalıydık. İnsanlar anlaşamadıklarına göre, dilsizliğin de önemi yoktu. Birbirleriyle takışır, birbirlerinden hoşlanır, tepişirlerdi. Ama herkes yine kendisini düşünürdü. Coşkularımız, anılarımız, duygularımız sazdan perdelerin ırmağı kıyıdan ayırdığı gibi bizi birbirimizden uzak tutuyordu. Dikkati çekecek kadar yüksek ama göğe erişmeyecek kadar alçak karlı dağ tepeleri gibi, aşılmaz vadilerin ötesinden birbirimize bakıyorduk.
Biraz Huzur Verın Yeter
Hayalini kurduğum hayattan çok uzaktayım. Artık bıraz huzur verin bana, yokmuşum gibi davranın, beni görmezdenden gelin. Çünkü varlığımı hissettiğinizde, canı yanan sadece ben oluyorum. Ne zaman kendi hayatımı yaşamak istesem, ne zaman tatlı bir delilik yapmaya kalkışsam ya da ne zaman toparlanıp kendi mutluluğum için savaşmak istesem, başarmama engel olmak uğruna adeta etten duvarlar örüyorsunuz karşımda. Sevmekten de yorulabilirmiş kalp anladım. Ve bunu öğreten yine siz sevdiklerimdiniz. Beklediğimde gelmeyenlerin, vazgeçtiğimde bir heykel misali karşımda durmaları son treni kaçırmak gibi, artık adınızı hatırlamayacak kadar uzak olun, beni işlenmemesi gereken en büyük günahlardan bilin. Hayalini kurduğum hayata koşmak istiyorum ve biliyorum sizlerin gidip gelmeleri olmasa ben mutluluğa yetişeceğim.
Sen kırmızı giymek istediğinde yeşil giydirdiler, kalın elbiseler gereksindiğinde üşütecek elbiseler giydirdiler, yürümek istediğinde koş dediler, koşmak istediğinde yürü dediler, başını dinlemek mi istiyordun rahat vermediler, bağırmak mı istiyordun, ağzını tıkadılar.
Sayfa 28Kitabı okudu
Ayakta duramazken koşmak...
Sayfa 73Kitabı okudu
"Karanlık dönemlerden geçmenin yolunun sahte aydınlıkların peşinden koşmak olduğu söylenmez mi? Tıpkı dağda, ilkbaharda, insan bir akarsuyun ortasında kaldığında, kıyıya ancak bir kaygan taştan diğerine basa basa geçmesi gibi."
Sayfa 60 - YKYKitabı okudu
