Hıristiyanlığın Tek'i Biricik kabul edememesi, onu sadece bağımlı bir kişi olarak görmesi ve aslında bir toplumsal teori olmaktan ileri gidememesi, yani hem insanın Tanrı'yla, hem de insanın insanla beraber yaşamasını konu edinen bir öğreti olması sonucu "Kendi olan" her şeye kötü gözle bakılır oldu, örneğin kendi çıkarını gözetmek, kendi bildiğinde diretmek, kendi iradesiyle hareket etmek, Kendi-olmak, kendini sevmek, vb. Hıristiyanlığın genel bakış açısı, aslında dürüstlük içeren sözcüklere zaman içinde "namussuzluk içeren sözcükler" damgasını basmıştır. Bunları gene eski saygınlığına kavuşturmak yerinde olmaz mı? Örneğin [günümüz Almancasında aşağılama, hakaret, utanç verici durum, ayıp anlamına gelen] Schimpf sözcüğü eskiden şaka (scherz) anlamına gelirdi, ama ciddiyete önem veren Hıristiyanlık, şakadan anlamaz ve hoşça vakit geçirmeyi ahlaksızlık sayardı. Aynı şekilde [günümüz Almancasında arsız, yüzsüz, küstah anlamında kullanılan] frech sözcüğü, eskiden yürekli, cesur, atılgan anlamında kullanılırdı. [Günümüzde günah, suç, cürüm yerine kullanılan] frevel sözcüğü eskiden cesurca davranış, gözünü budaktan sakınmama anlamını taşırdı. Vernunft (akıl) sözcüğüne de uzun süre yan gözle bakıldığı pekala bilinmektedir. Sözcükler zihniyete göre anlam değişikliğine uğramıştır.