KEMAL TAHİR - Köy romancısı, şehir romancısı diye romancı olmaz. Eğer köyden yetişenler köyü, şehirden yetişenler şehiri yazacaklarsa bu, doğrudan doğruya hatıra yazmak olur, roman yazmak olmaz. Roman ayrı bir keyfiyet...
pdfKitabı okudu
Yıldızlar damlıyordu parmak uçlarından
Kısa kirpiklerine ne kızlar asılı
Elektrik çıtırtısı yok gibi saçlarından
Yüzünde görünmez bir şiir yazılı
Bir türlü anlaşılamadı nedeni nasılı
Belki bir çağrışım işlenmemiş suçlarından
Gülümsemesi bile ne kadar acılı
Sanki gözyaşları dudaklarından
Bu dünyaya ait her yanlışa meraklı
Yanılgılar üretiyor uzlaşmazlığından
Kendini çok dağıtmış herkesten alacaklı
Uykuları kilitli koyu baş ağrısından
Yalnızlığa saklanması kaçıp dünyalılardan
Çünkü duygusallığı onlardan farklı
Soluğu tıkanıyor o lazer tabancasından
Soğuk bir intihar ki hani içinde saklı
Baskı altından kurtulan aşağılık bir insan, bu sefer kendisi başkasını ezmeye çalışır.
Sayfa 23
Nerede?
Sevmek, insanoğlunu sevmek istiyorum. Ama engel oluyorlar, vermiyorlar bana! Verin, bana bir insan verin de seveyim onu... Nerede o insan? Nereye saklandı? Diogenes'in feneriyle aradığı gibi, ben de hayatım boyunca onu arıyor, bulamıyor, bulamayınca da kimseyi sevemiyorum. Yazıklar olsun beni insan düşmanı yapana!
Sayfa 260 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, Hasan Ali Yücel Klasikleri, 5. Basım, Ocak 2017Kitabı okudu
Bizim köylülerin de Medeni Berk'ten bir dilekleri vardı: köyü bucak yaptırmak istiyorlardı. Bunun için Ankara'ya gidiyorlar, "Siz köyünüzde öteki partileri kapayın, köyünüzü bucak yapayım. Hükümet olarak kararımız var: Bizden olana hizmet, bizden olmayana zülmet..." karşılığını alıyorlardı.
Sayfa 77 - Bizimköy YayınlarıKitabı okudu
