MEVSİM ÇİÇEKLERİ
Erguvan çiçekleri açmak üzere,
Kuşların yumurtaları çatlamış
Ve papatyalar çoktan delmiş toprağı,
Bir sen eksiksin bu ilkbaharda
Ilkbahar, aşktan bir mevsimdir!
Kışın da yoktun aslında,
Çığ düştü sanmıştım yollarına...
Önceleri aptaldım, inanırdım
Bilmezdim uyuduğunu başkasının kollarında
Şimdi artık bir heyecan yok içimde
Güneş, yaz da gelse, eskisi gibi ruhumu isitmiyor
Saçlarımı savuran o rüzgår,
Bir türlü kokunu getirmiyor...
Bu dünya soğuyacak günün birinde,
hatta bir buz yığını
yahut ölü bir bulut gibi de değil,
boş bir ceviz gibi yuvarlanacak
zifiri karanlıkta uçsuz bucaksız.
Şimdiden çekilecek acısı bunun,
duyulacak mahzunluğu şimdiden.
Böylesine sevilecek bu dünya
"Yaşadım" diyebilmen için...
Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,
yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin,
hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil,
ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için,
yaşamak yanı ağır bastığından.