Çukur
Modern Kore edebiyatından Çukur!
Biraz farklı kültürlerin edebiyatını tanımak hevesiyle önce Japon edebiyatına sardım. Haruki Murakami, Osamu Daza falan derken oradan Arap edebiyatına atladım. Necip Mahfuz, Nizâr Kabbani filan... Sıra geldi Kore edebiyatına. Aradığımı buldum mu, tartışılır.
Adının hiç de önemli olmadığı bu çekik gözlü
"SÜT LEVREK"
Merhaba gençler! Nasılsınız bakalım? Bendeniz iyiyim. Akşam annemlerde leziz bir çupra yersek daha iyi olacağım inşallah. Akşama doğru Metro'ya gidip bakacağım.
Bu kış çok az balık yedim. Açıkçası endişeleniyorum zekâ geriliği olacak, bağışıklık sistemim çökecek diye. Neden böyle oldu bilemiyorum. Bir iki defa balık haline baktım. Canlı
Annem İçin
Öldükten beş gün sonra geldin rüyama. Babaeski’deki eski evin oradasın. Hayır gelin çıktığın ev değil, diğeri. Biz çocukken her yazları kardeşlerinle, kuzenlerimle bir araya geldiğimiz eski mezarlığın oradaki ev. Evin bahçesine çiçekler ekilmiş. 20 li yaşlarındasın. Sanırım hiç evlenmemişsin. Bahçedeki çiçekleri suluyorsun. Çok mutlusun. O kadar
Atsız başlangıçta dergiyle fiilen de meşgul oluyor ve yoruluyordu. 01 Ekim 1950'de Yılanlıoğlu'na yazdığı mektupta “Bu Orkun dergisi böyle giderse benim imanımı gevretecek. Bir tashîh memuru tuttuk ama daha iş kıvamına girmedi." demektedir (Hacaloğlu 2013: 43). Yine Yılanlıoğlu'na yazdığı 11 Ocak 1951 tarihli bir mektubunda ise
Zavallı çocuklar! Sizin o mini mini elleriniz, eski Asya vahşetinin kullandığı ve bir kaç yüzyıldan beri insanlığın zorbalık yükü altında inlediği esirlik zincirlerini kırmak için değil, belki kendiniz gibi küçük kuşları, güzel çiçekleri okşamak içindir.
Ergenlik kendi içinde pek çok afeti olan bir evredir. Örneğin bu dönemde hayata nicelik penceresinden bakıp sayabildiğimiz her şeyi sayarak kendi değerimizi ölçeriz. Kaç kitap okuduğumuza, kaç arkadaşımızın olduğuna, ne kadar paramız olduğuna bakarız. Nasıl olduğumuzu değil başkalarının bizi nasıl gördüğünü önemseriz. Oysa bu evreyi sağlıklı atlattığımızda sayı ve skor hesabını bırakıp nitelik arayışına gireriz. Kaç kitap okuduğumuz önemini yitirir, okuduklarımızdan geriye ne kaldığına bakarız. Yanımızda kaç kişi olduğunu değil, ne kadarıyla gerçekten dost olduğumuzu önemseriz. İnsanların hakkımızda ne düşündüğüne aldırmaz, gerçekte kim olduğumuzla ilgileniriz. Sonuç olarak yavaş yavaş içimizdeki benlik fırtınası durulur.
Sayfa 192 - Timaş YayınlarıKitabı okuyor
Gündüz, bir hiçim; gece, kendim olurum. Limandaki sokaklarla aramızda hiçbir fark yok; gerçi onlar sokak, ben bir insanım, fakat bütün varlıkların aynı özden vücuda geldiğini düşününce, aramızdaki fark belki de üzerinde durulmayacak kadar küçük. İnsanlarla nesnelerin soyut ve bu nedenle ortak bir yazgısı var -sırların cebri içinde anlamsız bir tanım daha.
Ama başka bir şey daha var... Bu ağır, bu boş saatlerde, ruhumun derinliğinden zihnime doğru her varlığa vergi bir hüzün, her şeye sinmiş olan ıstırap yükselir ve bir de tamamen bana ait olan, ama aynı zamanda da dışarıdan gelen, değiştirmeye gücümün yetmediği bir duygu. Ah, düşlerim kaç kez, elle tutulur şeyler gibi dikilmiştir karşıma; gerçekliğin yerini almak değil, kendilerinin de gerçekliğe ne kadar benzediğini bana anlatmaktır dertleri; çünkü onları da reddetmekteyimdir, çünkü onlar ansızın dışarıdaki dünyadan fırlayıvermiştir, sokağın öbür başından birden çıkıveren tren gibi ya da gece vakti kim bilir ne anlatan, ansızın patlayıvermiş bir fıskiye, bir Arap yalellisini hatırlatan, biten günün tekdüzeliğinden koparak yükselen çığırtkanın sesi gibi.
Sayfa 31Kitabı okuyor
- bazen bir insana güvenirsin ve işler yolunda gitmediğinde seni unutuverirler. sadece güvenirsem kalbimin yeniden kırılmasından korkuyorum.
+ bunu anlıyorum. eskiden çok güzel bir çift patenim vardı. giyersem onları bozacağımı düşünüyordum. bu yüzden kutudan çıkarmadım. ama ne oldu biliyor musun?
-hayır.
+ sonunda küçük kaldılar ve onları bir daha hiç giyemedim. sadece odamda bir kaç kez giydim.
- bir insanın duyguları, bir insanın kalbi patenlerden çok farklıdır.
+ bence ikisi aynı şey. eğer kalbini kullanmazsan kırılmış olmasının anlamı ne ? sadece kendine saklarsan sonunda patenlerim gibi olur ve ihtiyacın olduğunda hiç bir işe yaramaz. kaybedecek hiç bir şeyin yok.
Home Alone 🎬
Birkaç yıldır günlerim Atsız'la dolu. Okuyorum ve yazıyorum. Bütün dergilerini ve kitaplarını masamın kenarına yığdım. Atsız Mecmua'yı, Orhun’u, Orkun'u, Millî Yolu, Ötüken'i kaç defa baştan sona karıştırdığımı bilmiyorum. Yüzlerce sayılık dergi koleksiyonları defalarca elimden geçti. Okudum, altlarını çizdim, yanlarına işaretler koydum. Her birinin içindekileri ayrı ayrı bilgisayarıma geçirdim. İlgili konu gelince tekrar gereken sayıyı elime aldım, çizdiğim, işaretlediğim yerlere bir daha baktım. Çok defa da yazıyı yeniden okudum. Kitapları da aynı şekilde tekrar tekrar okundu, çizildi, işaretlendi. Atsız hakkında her şeyi yazmalıydım. Hayat hikâyesinin her safhasını, en küçük bir ayrıntıyı atlamadan yazmalıydım. Çalışmalarını, dostlarını, gezip dolaştığı yerleri, hastalıklarını... Her şeyi yazmalıydım. Mümkünse gününe, saatine varıncaya kadar öğrenmeliydim. Hangi yıl, hangi gün nerede bulunduğunu bilmeliydim. Ne zaman, hangi hastalığı geçirdiğini, ne kadar hastanede yattığını tespit etmeliydim. Edebildiğimi ettim ve yazdım.
Büyükler sayıları sever. Onlara yeni bir arkadaştan bahsettiğinizde size asla işin aslını sormazlar.
Hiçbir zaman, "Sesinin tonu neye benziyor? En sevdiği oyunlar hangileri? Kelebek koleksiyonu yapıyor mu?" demezler.
"Kaç yaşında? Kaç kardeşi var? Kaç kilo? Babası ne kadar kazanıyor?" diye sorarlar.
Sayfa 15Kitabı okudu
küçük keremden annesine bir mektup
Beni alıp karnına sakla anneciğim
Hiç doğmadan durayım
Dünyaya gelince acılarım olacak benim
Çoğalıp senin acılarına katılacağım
Bana hep katlanmak zorunda kalacaksın
Beni alıp karnına sakla anneciğim
Nasıl olsa babamı görmeyeceğim.
Anne babam nerede benim diye sormaya kalksam
Sus konuşma kızdıracaksın şimdi onu diyeceksin.
Beni sen bile