"İnsanlar o kadar kalıpların içinde yaşıyor ki... Kendimi bu dünyada o kalıpların arasına sıkışmış bir tutsak gibi hissediyorum."
Hayatın bozmayı unuttuğu ya da ne yapsa bozamadığı insanlar vardı hala.Dünya arkalarında yıkılırken onlar kurbağalar gibi nilüfer yapraklarından seke seke sakince uzaklaşıyorlardı enkazdan,toz duman bulaşmıyordu onlara.
İnsan bir dosta, bir yabancıya günün getirdiklerini, bir olayı, bir kitabı, bir duyguyu iletebiliyordu; bunu kolayca, bir armağan verme kastı bulunmaksızın, bir sanat eserinden sorumlu olmak gibi tehlikeli bir gerilime kapılmaksızın yapabiliyordu. Böylece geçmiş zamanlarda, mektupların henüz insanlar arasında bağlar kurabildiği, insandan insana iletilen mesajların sihirli bir güç taşıdığı, huzurlu bir dünyada sayısız küçük mucizeler gerçekleşebilmiştir.
Sayfa 469 - Ayrıntı YayınlarıKitabı okudu
“Büyük kederleri unutturacak büyük mutluluklar bulmak, derin ve keskin acılar yaşamakta olan insanlar için neredeyse imkansızdır; taşınması zor bir azabın altında ezilen insanlar, bazen büyük bir mutluluk ihtimali kapılarını çalsa da o kapıyı açacak gücü ve cesareti kendilerinde bulamazlar, hatta sessizce durup kapılarını çalan bu beklenmedik yolcu gitsin diye beklerler; kederli insanları yeniden hayata döndürüp yüzlerini gülümsetecek tılsım küçük, ani ve kısa sevinçlerde gizlidir.”
İnsanlar yokluktan geldiğinde, zorluklarla eğitildiklerinde çok ciddi şekilde başarılı olabiliyorlar ve kendilerini tasarrufa,biriktirmeye, çalışmaya alıştırıyorlar.
Sayfa 30Kitabı okuyor
