"Sanki herkes daha güzel bir yaşamın gelip bizi bulmasını bekliyor.
...Esintili yaz akşamlarında, küçük yaşantılara hazırlanırken, bir yandan acıları içten duymamak olanaksız. Tedirginlik her zamanki gibi var. Büyüyor. Küçülmüyor. Sonra arkadaşlarımızdan birkaçı arka arkaya ölüyor. Henüz kırk yaşlarında insanlar. Daha güzel yaşamlara duyulan özlem ve bekleyişi onlarla birlikte gömüyoruz. Daha güzel yaşam diye bir şey yok. Daha güzel yaşamlar ötelerde değil. Daha güzel yaşam başka biçimde değil. Güzel yaşam burada. ...Turşu, pilav, simit, çiçek, kartpostal satan, ayakkabı boyayan siyah kalabalık içinde. Trafik tıkanıklığından yürümeyen arabalar, egzoz kokusu, gözlerimiz, duygularımız önünde açılan bu kara kalabalıktan başka yerde, daha başka biçimde bir güzel yaşam yok. Güzel yaşamın sınırları, ölen, gömülen arkadaşlarımızın yaşadığı kadar."
Bizler, her gördüğümüz fenalığın ve rezaletin bir parçasını ruhumuzda ebediyen beraber taşımaya mahkum insanlar, ayın yanında ne kadar zavallı ve küçük şeyleriz
“İnsanlar işte bu gerçeği unuttular”
Gülümü bu kadar önemli kılan, onun için harcadığım zamandır.
Sayfa 82
İnsanlar hayal kurmaktan uzak.
Sayfa 73
"Gülünü senin için bu kadar önemli kılan ona harcadığın zamandır. İnsanlar bu gerçeği unuttular."
Sizin Dünya’da insanlar,” dedi Küçük Prens, “bir bahçede beş bin gül yetiştiriyorlar; yine de aradıklarını bulamıyorlar.
"Bazı insanlar ölümün ciddiyetini bilmeyip sonunda kendilerini öldürüyorlardı."
Bir küçük kızım var.
Güldü mü;
kurur birer birer gül bahçeleri kıskançlıktan.
Ağladı mı;
kahrolur en yetenekli midyeler
dökülüyor diye inciler göz pınarlarından.
Saçları tel tel örülmüş ipek kozalarından.
Yeşil bir söğüt dalı gibi taze,
Şafakta patlayacak bir tomurcuk kadar umutludur.
Bir dünya dolusu insanı sığdırmış
minicik yüreğine,
Sevgi güneşli bir deniz gibi
şavkır gözlerinde.
Ama bir küçük çelişkisi var benimle,
O bir an önce büyümek peşinde
Bense;
insanlar onun gözleriyle
baksınlar istiyorum birbirlerine.
Sayfa 57
Kasaba halkını cahil, uyuşuk insanlar diye küçük görür; daha da kötüsü, hayvan gibi yaşadıklarını söyler, onlardan tiksindiğini belli ederdi.
Sayfa 82 - Altıncı Koğuş IIKitabı okudu
