27.03
Sevgili küçüklüğüm.. Ben senin büyüklüğün. Tanıdın mı?
Biliyorum, sana çok farklı geliyorum. Sana benziyorum ama pek sen gibi de değilim. Ben de sana bundan bahsetmek istiyorum aslında.. Bugün bizim doğum günümüz.. Bu yaş senin kendinle olan savaşının başlangıcı olacak. Önündeki yıllar boyunca o kadar şey yaşayacaksın ki.. Kabus diyeceksin, uyuyor olduğunu düşünecek ve uyanmak isteyeceksin. Uyanamayacaksın.. Sen o kadar değişeceksin ki.. Üzüleceksin, kırılacaksın, düşeceksin. Olmaz dediğin ne varsa olacak. Bu en kötüsü dediklerinden de kötüsünü göreceksin. Hani ölmekten korkuyorsun ya, yaşarken ölmenin ne olduğunu öğreneceksin. Ölmenin kurtulmak olduğunu bile sanacaksın küçüğüm.. Doğum günümüz kutlu olsun en küçük yaşım.. Sen en küçük yaşım, ben 27 oluyorum.. Sen geçmişimizi yaşayacaksın, ben geleceğimizi..
Umutlarımızın solmaması, her şeye rağmen güçlü ve umutlu kalabilmemiz dileğiyle..
Çocuk kitaplarını okumayı çok seviyorum çünkü onların gözünden dünyayı görebiliyoruz. Hep düşünürdüm benim küçüklüğüm gelse, kızımla oyunlar oynayıp, onun en iyi arkadaşı olurdu diye, işte bu kitabımızda Can ve Arkadaşları zamanda yolculuk yaparak anne ve babalarının çocukluklarına tanıklık ediyorlar.
İş yoğunluğu nedeniyle babasına hasret büyüyen Can, kendi anne ve babasının küçükken böyle bir şey yaşamadığını, hep aileleriyle vakit geçirdiklerini düşünür. Ama durum onun düşündüğü gibi değildir. Okulda ki arkadaşlarının anne babaları da dahil hepsi aynı yollardan geçmiş, çalışmak zorunda oldukları için çocukları ile az vakit geçirmişlerdir.
Can ve Arkadaşları bunun sadece kendilerine yapılan bir haksızlık olmadığını, yaşamak için bazı mecburiyetlerimiz olduğunu daha iyi anlamışlardı.
Can ve Arkadaşları daha başka nerelere gidip, kimlerle sohbet ediyorlar bunu öğrenmek istiyorsanız, bu tatlı kitabı çocuklarınıza alabilirsiniz.
Özellikle çalışan ebeveynlerin çocukları ile okumasını tavsiye ediyorum. Biz kızımla severek okuduk ve kitap kurtlarına tavsiye ediyoruz. Kitapla kalın.. 
Her Ay Okuyanlar Kulübü
Yorgunluk, benim hakkım değilmiş gibi davrandılar. Oysa küçüklüğüm ve ben çok yorgun ve yalnızdık.
Hep Tanrı'nın bizi hangi müzikle izlediğini düşünmüşümdür...
.
.
.
Yaşadığım şehrin, ülkenin, kıtanın, dünyanın ve evrenin büyüklüğü karşısındaki küçüklüğüm dikkatimi çekince, Tanrı neden benim gibi basit bir yaratıkla vakit harcasın ki diye endişelenirim...
Sayfa 25Kitabı okudu
Benimde küçüklüğüm vardı.
Herkes gibi küçüktüm, bahçesinde vişne ağaçları, dallarında kedilerin dolaştığı bir evde küçüktüm işte küçücük.
Üstelik hayal kurabiliyordum, renkleri fark etmiyordu ben alabildiğine hayal denizlerinde can simitsiz yüzebiliyordum.
Siyahı geceden, geceyi de uyuyup rüyalara dalacak bir vakitten ibaret bilirdim.
Pusudaki acıları, düşlerime kurulan tuzakları, ellerimi tutanların gizli kapanlarını bilemeyen bir küçüktüm.
Büyüdüm...
Ve anladım dünya o kadarda büyük, sanıldığı kadar da ihtişamlı değilmiş.
Yüzmeyi unuttum, hayallerim vişne ağacının açmamış çiçeklerinde kurudu.
Büyüdüm...
Ve öğrendim yutkunarak hıçkırmayı, ve öğrendim maskesiz sokağa çıkmamayı, ve öğrendim hayatın ayağına sinsi çelmeler takmayı.
Yüreğim tökezlemekten bıktı, her defasında yaralarına merhem aramaktan usandı, güvenip yanılmaktan sıkıldı.
Çatık kaşlı huysuz bir ihtiyar yüreğim, büyüdüm ben kocaman kocaman büyüdüm...
ZUHAL AY