Aşk
tüm yaratılmışların yoğruldugu sevginin hamuru!
Anlatılamayan hissedilen ilahi duygu…
Tabii olanı “ hazların tatmini” üzerine kurulmuş kolay elde edilip kolay harcanabilen bir meta!
Kişinin ön planda oldugu bir eylem…
İki sevgili sarmaş dolaş bir parkta zevkin doruğunda birbirlerine şiirler yazarken bir adam çıkagelir…Elinde bir tabanca
Ya da Dedem Korkutta Deli Dumrula…
Azrail gelir canını alacagım
Aman derler…benimkini alma!
Olur der azrail.. Yerine birini bul!
Parktaki adam da
Deli Dumrulda yanındakine
Yönlendirir bunlar beni seviyor benim için ölürler, onların canını al….
Yoooo der biraz evvel koyun koyuna seni seviyorum “Aşkımsın” diyenler…
Tabii aşk!
KENDİSİ İÇİN SEVDİĞİNİ FEDA EDER!
Sıradan varlıkların harcı…
İLAHÎ AŞK
Kimseyi yerine ölmek için ikna edemeyen Deli Dumrul son olarak çaresiz anasına gelir.
Ana der beni azrail alacak yerime ölür müsün.
Anası azraile döner tamam “ Beni al” o benim sevdiğim o ölürse zaten ben yaşayamam!
Bir de alageyik destanı vardır Dadaloglunun
Avcılar ateş etmeye başlar..Ana geyik minnacık yavrusunu önüne alır vurmasınlar diye.. Yavrudur bacakları güçsüz kısadır koşamaz… İki adımda avcıdan kaçıp kurtulacak ana geyik yavrusunun ardında kurşunlara siper olur kaçsın kurtulsun diye…
SEVDİGİ İÇİN KENDİNİ FEDA EDER!