Biliyor musun? Sen bir dahi olarak gelmiştin dünyaya.Tüm dahiler gibi sana göre de imkansız hiçbir şey yoktu,ta ki o güne kadar...Babanla,parkta kumdan kale yapıyordunuz.O esnada bir uçak geçiyordu parkın üzerinden.Sen uçağı göstererek "Baba onu bana al!" demiştin.5 yaşındaydın.Baban gülmüştü."Gel yavrum sana gofret alayım!" demişti.Sen "Hayır,Ben uçak istiyorum!" diye diretmiştin.Çok direttiğin için baban sana oyuncak bir uçak almıştı.Halbuki sen o gün oyuncak uçağı kastetmemiştin.Sana göre o uçan şey birilerinin babasına aitti ve onu senin baban da alabilirdi.Senin için imkansız olan hiçbir şey yoktu;ama baban için bu imkansızdı.Çünkü yıllar önce o da babasıyla parka gittiğinde babası ona uçak yerine şekerleme ısmarlamıştı.İşte böyle dostum henüz 5 yaşındaydın,sana imkansızı öğrettiklerinde.
Sayfa 193Kitabı okudu
Hayat kumdan kale yapmaksa
Deniz kenarında
Dalga hesabı yapmamaktır yaşamak.
Ebru Cündübeyoğlu
Aslında her şey “cennete yazılan mektup”la başlamıştı.
*
“Sevgili babacığım… Seni çok özledik. 1 mayıs işçi bayramını sensiz geçirdiğim için çok üzgünüm. Cezalarını çekecekler, içinde hiç kuşku olmasın. Oradaki bütün abi, dede ve amcaların ellerinden öpüyorum. Seni çok seviyorum. Cennette mutlu bir şekilde bizi bekle babacığım… Ben pilot olacağım,
Bazen yazmak istemez insan
Ya da okumak
Öyle bunalır ki bazen hayattan,
"hiç kimse hiçbir şey söylemesin" ister
Hiç kimse sormasın, hiç kimse teşekkür etmesin,
hiç kimse "çok yaşa" demesin ister
Hapşırmak bile istemez kimi zaman
Bazen hapşırırken bir saniyeliğine duran kalbinin,
durduğu anda zamanı durdurası gelir insanın, bir
Hayat kumdan kale yapmaksa,
Deniz kenarında
Dalga hesabı yapmamaktır yaşamak.
