Bazen sadece boş boş duvarları izliyorum, görmeye çalışıyorum ama düşünemiyorum sakin bir şarkının ezgisi dolanıyor dilime. Düşünemiyorum, düşünmekte istemiyorum ama kaçmayı hiç istemiyorum. Yaşayacak cesaretimi kaybetmiş gibiyim. Dönüp dönüp hep aynı çıkmaz sokağın ucunda kalıyorum. Her zaman aynı karanlıkla baş başa kalıyorum. Ruhum dinlenmiyor bedenim ona ayak uydurmuyor. İçimdekileri kağıda dökemezken nasıl olur da aklımda hiç bir şey olmaz. Nasıl olur da düşünemem halbuki içimde kıyametler kopuyor hissediyorum ama düşünemiyorum. Yetişemiyorum, anlamlandıramıyorum.