Duyduğum yoktu ne vakittir
Güvercin sesi, kumru sesi, pencerede;
İçime gene
Yolculuk mu düştü, nedir?
Nedir bu yosun kokusu,
Martıların gürültüsü havada;
Nedir?
Yolculuk olmalı yolculuk.
Sayfa 134Kitabı okudu
Zaaf ne güzel bir kelimeydi, Uraz'ın Kumru'ya dair hissettiklerini anlatabilecek daha iyi kelimesi yoktu.
𝑈𝑟𝑎𝑧'𝚤𝑛 𝐾𝑢𝑚𝑟𝑢'𝑦𝑎 𝑧𝑎𝑎𝑓𝚤 𝑣𝑎𝑟𝑑𝚤.
Oysa her güzel duygu güzel her hikayeye bir son getirir miydi?
Leyla
Bir küçücük kumru kuşu yüreğim
Çırpınır durur çatı pervazlarında
Gölgesi pencere camlarında Leyla
Kanatları kapılara takılır kalır.
Bir küçücük kumru kuşu büyüttüm
Göğsümün gizlisinde.
Birinin dudakları, birinin hayalleri, birinin aklı ölüvermişti. Ölmek basitti, çok basit. Bir sinek yahut bir kumru gibi basitçe ölebilirdi insanlar. Ama konuşmuyordu hiçbir eşya. İnsanlar öyle basit ve küçük ölürken, öldürürken, arkalarında taşınmaz acıların ayaklara dolandığı anıları miras bırakırken konuşmuyorlardı inatla.
“Ötekilerden de öğrenemiyoruz ki! Onlar da yalancı!”
“Ötekiler dediğin kim?”
“Kim olacak? Şu başımızdakiler. Her gün, her saat çıkıyorlar televizyona, her gün, her saat aynı şeyi söylüyorlar. Reklamlar gibi.”
“Bunun yalanla ilgisi ne?”
“Her gün sabah akşam aynı şeyi söylersen, söylediğin yalan olmaz mı?”
Sen sorularınla insana kendi kendini tanıtıyorsun.
O an hayatın bizi götüreceği yönün kesinleştiği andı. Umutlarla ve hayallerle katıldığımız o platformda gerçekten yarışacaktık. 889'un yarım kalan hikayesini en başından başlayarak tamamlayacaktım. İçimdeki kumru her zamankinden özgür olacaktı ve her zamankinden daha güçlü kanat çırpacaktı.
"Bir yıldır komadaydın Kumru." dedi Uraz,
"Yarışma yüzünden."
"Araz Abi de trafik kazası yüzünden komada kaldı,'' dedim,
"O zaman o da araba kullanmasın."
Kısa bir sessizlik oldu.
"Sevgili Kumru Sonat, Nisan Naren, Uraz Kayalar, Eren Aymaz ve Bulut Özar,
Bu satırları size Enkaz Altndakiler yarışmasının düzenleyicisi, yapımcısı, sponsoru ve Almanya temsilcisi Bronex firmasını temsilen yazmaktayım.
Enkaz Altındakiler yarışmasının Türkiye temsilcisi tarafından sizlere yaşatılan mağduriyetten dolayı fazlasıyla üzgünüz.
Yaşadıklarıız gerçek bir felaketti. Öte yandan yarışma onlarca ülkede aynı anda başladı ve yüzün üzerinde
yarışmacıdan hiçbirinin burnu bile kanamadan tamamlandı. Bizim en önemli ilkemiz yarışmacıların sağlıklarıdır, aksi düşünülemez.
Ülkenizin temsilcisi ve yarışmanın yapımcısı tarafından sizlere yaşatılan bu durumdan dolayı mahcup ve üzgünüz. Bu sebeple sizlere bir teklifte bulunmak istiyoruz. Yarışmanın yeni sezonunda Türkiye'nin yarışma temsilcisi
bizzat bizler olacağız. Platformun hazırlanması için kendi mühendislerimizi ve mimarlarımızı gönderecek, her şeyi
kontrollü ilerleteceğiz. Yarışma geçen sene beş kişi ilerlemişken bu sene yarışmacı sayısı sekize çıkarılacak ve biz sizleri Türkiye yarışmasının ilk bes yarışmacısı olarak görmeyi her şeyden çok istiyoruz. Yarışmanın ödülü geçen seneki ödülün tam iki katına çıkarıldı. Sizlere gerçek bir yarışma deneyimi sunmak, yaşadığınız tüm travmaları iyileştirmek için bize bir şans vermenizi önemle rica ediyoruz. Aşağıdaki iletişim adreslerimizden haberlerinizi bekleyeceğiz.
Bronex."
Ben Kumru'ydum, hayat kafesimdi. Uraz ise o kafesin kapısını açan ellerdi.
Uraz gülerek başını salladı ve camını kapattı. Güzel bir müzik açtı ve elini bana uzattı. Elini tutup ellerimin arasında kucağıma koydum.
"Kendini nasıl hissediyorsun?" diye sordu Uraz tereddütle, "Bu durum... nasıl hissettiriyor?"
"Bilmiyorum.'' Gerçekten bilmiyordum,
"Heyecanlıyım. Şaşkınım ve hala yaşananları idrak edememiş gibiyim. Peki ya sen? Sen nasıl hissediyorsun?"
"Tam hissediyorum,'' dedi kendinden emin bir sesle, "Kendimi en son bu kadar tam hissettiğimde bebektim. Abim, ben, annem ve babam aynı arabanın içindeydik. O gün
o kazadan sonra bugüne kadar kendimi hep eksik hissettim Kumru. Şimdi ise elim ellerinde, sanki hayat benden aldığı her şeyi bu ellerle bana geri verdi. Bu eller var ya..."
dedi ellerime bakarak,
"Hayatın benden aldığı her şeyi geri veriş şekli. Bu eller benim eksik parçamdı."
"Kumru'nun bacakları ağrımaya başladı, ben onu kucağımda çıkaracağım. Arkamdan gelirsiniz." Uraz'ın cümlesini duyunca kendimi gülmemek için zor tuttum.
Uraz'ın kolları beni sarıp göğsüne bastırıken ağırlığımın onun için hiçbir şey ifade etmediğinin farkındaydım. Beni iki litrelik
gazlı içecek gibi kucaklamış götürüyordu.
"Bu beni kucağına almak için söylediğin kaçıncı yalan?"
"Sonuncu değil." dedi Uraz göz kırparak.