Yeniden doğmak için insanın kendindeki bazı şeyleri ölüme terk etmeyi bilmesi gerek. Kuş, sağlıkla parlayan yeni tüylere karşılık yıpranmış tüylerini dökerken böyle yapar. Bu, onun için yaşamsaldır: Tüyleri mükemmel durumda değilse uçamaz. Bizim için de böyledir. Tüy değiştiremememiz, geçmişten kopamamamız, çoğu kez ilerlememize ayak bağı olur.
Olvido
Hoyrattır bu akşamüstüleri daima.
Gün saltanatıyla gitti mi bir defa
Yalnızlığımızla doldurup her yeri
Bir renk çığlığı içinde bahçemizden,
Bir el çıkarmaya başlar bohçamızdan
Lavanta çiçeği kokan kederleri;
Hoyrattır bu akşamüstüler daima.
Dalga dalga hücum edip pişmanlıklar
Unutuşun o tunç kapısını zorlar
Ve ruh, atılan oklarla delik
Sayfa 43Kitabı okuyor
Anne sahi büyümüş mü gözlerim?
Örtmek istiyorum artık kirpiklerimi
Işığı sevmiyorum da.
Sayfa 183
Ben
Dokunur dokunmaz
Neden büyür oyuncaklar
Onlara
İnanıyorum
Diye mi?
Sayfa 143
Odayı doldursa da ışık
Bilmez ki benim korkum
İçimdeki o karanlıktandır
Sayfa 27
Ellerim
Ayaklarımın masalıdır
Her gün
Ayaklarım
Ellerimin masalıdır
Her gece
Sayfa 208
Ormanda vahşi hayvanlar bol olmasına rağmen, hayvansal ürünler Yanomami halkının besin arzının yalnızca küçük bir yüzdesini oluşturur. Ayrıca, rehberimiz bize ev hayvanı olarak besledikleri evcil hayvanlarını veya sadece ruhani amaçlar ve törenler için kullandıkları kuş yumurtalarını asla yemediklerini anlatmıştı. Kadınlar, bahçelerde bir tür
Dantelli Kadın
Hani? Kuş kanadından kalemim,
Alevi dalgalanan kandilim,
Elle işlenmiş atlas perdelerim.
Hani? Gürültüyle yanan ateş,
Ateşte oynaşan hayal gölgeleri.
Hani? Kat kat kabarık elbiselerim,
Sıcacık şalım, upuzun incilerim.
Hani? Kuledeki çan sesleri,
Taş salonlarda ayak seslerim.
Yürürken uçuşuyor eteklerim,
Rüzgâr yalıyor saçımdaki danteli,
Bilmiyorum,
Nereye gidiyorum, ben kimim...
Sayfa 12Kitabı okudu
Toprağın burcunda bir çift kuş; kefesinde, çaresizliğin ayak izleri... Henüz silinmemişken kaderleri, gönül pusulalarında bir yakarış; sancılıca titriyor bahar düşleri... Bilirim ki ayrılığın gölgesindeki haz, hâlden (na!) anlamaz. Asılsız bekleyişlerden yılgın, ayaz’dan mecalsiz, umuttan bi-lâl; olsa ne çare! İlk yaza ve güneşe, aşka ve ölüme, kanat çırpan bir kuş; göçse ne çare, konsa ne çare! Yüreğim diyorum, yüreğim; onlar gibi yuvasız, onlar gibi biçare...
Sayfa 86Kitabı okudu
güneş vurduğunda soğuk sulara
yalnızlığım kumda ayak izleri
yaşamak gibi bir acıyı en ucuz tarafından
ya da kalabalık bir sevdaya düşüp ölmek gibi
Sayfa 195 - Yapı Kredi Yayınları, 1.BaskıKitabı okuyor
yedi kandilli süreyya şüheda ecdad edvar afak
kafa göz gövde bacak kol çene parmak el ayak
ölümsüzlerin yazdığı bir tarih bu onlar ölmüyorlar
mezarlarındalar ama ölmüyorlar
filme çeksek porno olur kelimelerle yapınca edebiyat oluyor
hayat insanı öldürüyor
Sayfa 151 - Yapı Kredi Yayınları, 1.BaskıKitabı okuyor
Yüreğim yuvasız, yüreğim biçare...
Toprağın burcunda bir çift kuş; kefesinde, çaresizliğin ayak izleri... Henüz silinmemişken kaderleri, gönül pusulalarında bir yakarış; sancılıca titriyor bahar düşleri... Bilirim ki ayrılığın gölgesindeki haz, hâlden (na!) anlamaz. Asılsız bekleyişlerden yılgın, ayaz'dan mecalsiz, umuttan bi-lâl; olsa ne çare! İlk yaza ve güneşe, aşka ve ölüme, kanat çırpan bir kuş; göçse ne çare, konsa ne çare! Yüreğim diyorum, yüreğim; onlar gibi yuvasız, onlar gibi biçare...
Sayfa 86Kitabı okuyor
Allah'a ve Peygamberine ihanet etmeyin!
Bir gece yarısı Kitap'tan okuduğum bir cümle beyin hücrelerimin duvarlarını paramparça edip, kalbimin en ıssız köşelerini bile büyük bir gürültüyle sarstı; "Allah'a ve Peygamberine ihanet etmeyin!"
Sanki yeryüzüyle gökyüzü birleşmiş ve vücudum ikisi arasında sıkışmıştı. Ayak bastığım yerler durmaksızın daralıyodu. Kapana kısılmış gibi çaresiz, başımı ellerimin arasına alıp kapandım odanın ortasında. Bir dostun sırrını saklayamamış gibi, utanç halinde kendimden uzaklaşmaya çalışıyordum.
Günlerce aynı şeyi tekrarladım durdum; Allah'a ve Peygamberine ihanet etmeyin.
Allah'a ve Peygamberine ihanet etmeyin.
Oysa ihaneti içselleştirmiş ve adeta üzerinde şık duran bir aksesuar gibi taşıyan insanların yaşadığı bir kent burası. İhanetin sınırlarını zorlayan insanlarla dolu ortalık. Ailesine, sevgilisine, arkadaşlarına, kendisine, dünyaya, kelimelere, kuşlara ve etrafında, zihninde ne varsa ihanet edebilmeyi doğal bir yaşam alışkanlığına dönüştürmüş insanlar topluluğu. İhanet edilmemiş ne kaldı ki?
Bu kadarı fazla artık.
Bu kadarı çok fazla.
Sayfa 29Kitabı okudu
Yeniden doğmak için insanın kendindeki bazı şeyleri ölüme terk etmeyi bilmesi gerekir. Kuş, sağlıkla parlayan yeni tüylere karşılık yıpranmış tüylerini dökerken böyle yapar. Bu, onun için yaşamsaldır: Tüyleri mükemmel durumda değilse uçamaz. Bizim için de böyledir. Tüy değiştiremememiz, geçmişten kopamamamız, çoğu kez ilerlememize ayak bağı olur.
Sayfa 7Kitabı okudu