Kız Çocuğu
K. Köyü’nde sıradan bir yaz günüydü. Burada günler birbirine o kadar çok benzerdi ki haftanın veya ayın hangi günü olduğunu kimse bilmezdi. Ortadan akan bir derenin ikiye ayırdığı köy, sağlı sollu iki tepeye kurulmuştu ve bu haliyle adeta ortadan ayrılmış kalın bir kitaba benzerdi. Derenin suyu yazın kuruyacak kadar azalır, ilkbaharda ise birkaç
Günlük -2-
İşaret parmağı hariç parmakları yumruk halinde, işaret parmağını ise göğe doğru baktıran adam, bunun ucunda bütün varlığın hayalini yaşatıyor. "Allah.." diyor, "şöyle bir parmak ucuna bütün kâinatı almış, bir böyle döndürüyor, bir şöyle döndürüyor; bir kötü oluyor, bir iyi oluyor." diyor... Güne kapanışı böyle bir tasavvurla
Nehir kıyısına gelmiştik. Aşağıda, donmuş nehirde, üzerinde çalışacağımız sandal duruyordu. Nehrin karşı tarafında uzaklara doğru mavileşen bozkır uzanıyordu; iç karartıcı, ıssız bir görünüşü vardı. Herkesin hemen işe sarılmasını bekliyordum, oysa kimsenin umurunda bile değildi. Bir kısmı kıyıda, şurada burada kalmış tahtaların üzerine
