Alber Camus'tan buram buram varoluşçuluk kokan güzel bir kitap. Felsefi görüşünüz ne olursa olsun, sizi bir yerinizden yakalayacak "Yabancı."
Beni yakaladığı yer; kitaptaki yalın dil. Öykü tadında bir roman, sözcükler ne eksik ne fazla, bir sözcüğün değeri veya anlamı daha da vurgulanmak için süslenmemiş. Abartı neredeyse teknik olarak yok. Bence tek abartı yazarın felsefesi gereği onun çevresine olan umarsızlığı. Bu umarsızlık aslında sadece kendini umursadığını, kendisinden başka her şeyin kendi algısında anlam kazandığını anlatıyor bize...
PEKİ, BU KİTAPTAKİ YABANCI KİM?
Anne mi? (Maman)
Arap mı?
Meursault mu?
"Bugün Anne öldü, belki de dün."
Bu cümle ile başlamak bir kitaba... Daha ilk cümlede sallamak için miydi okuyucuyu, onu yok saymak için belki. Sen de kimsin, der gibi...
Etkileyici...
Kitap boyunca annesine; anne, annem demeyen ve her tanımlamada çocukluğundaki çocuk dilinde annesini "ANNNE" olarak nitelendirmesi, asıl yabancının Meursault olması, yazarın "Özü" arama çabasından başka ne olabilir.
Keyifli okumalar dilerim...
