eda
@larisyaz
58 okur puanı
Aralık 2021 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
annem benim
neden yorgunluktan ve merhametten başka
fotoğrafın yok evimizde
ben o yasın içindeydim. yas beni yerlerde inleten, yemek yiyemeyen, uyuyamayan, evden birkaç dakikadan fazla ayrılmaya tahammül edemeyen bir kişiye dönüştürmüştü.
Sayfa 22
yasımızı tutarken yargılandığımızı, utandırıldığımızı ve yanlış bir şey yapıyormuşuz gibi düzeltildiğimizi hissetmiştik. bunun “üstesinden gelmemizin,” geçmişi arkamızda bırakmamızın ve kaybettiklerimiz hakkında konuşmamamızın öğütlendiği hikâyelerimizi paylaşıyorduk. hayatımıza devam etmemiz için uyarılmıştık, bize, hayatta asıl neyin önemli olduğunu öğrenmemiz için bu ölümlere ihtiyacımız olduğu söylenmişti. yardım etmeye çalışanlar bile, canımızı yakmıştı. basmakalıp sözler ve tavsiyeler iyi niyetle söylense bile, yine de küçümseyici geliyor, bu kadar büyük bir acıyı tek satırlık basit bir tebrik kartı seviyesine indiriyordu.
sevgiye ve desteğe en çok ihtiyaç duyduğumuz bir zamanda, her birimiz kendimizi yalnız, yanlış anlaşılmış, yargılanmış ve reddedilmiş hissediyorduk. bunun nedeni etrafımızdaki insanların zalim olması değildi, sadece gerçekten nasıl yardımcı olacaklarını bilmiyorlardı. yas tutan birçok insan gibi, acımızı arkadaşlarımız ve ailemizle konuşmayı bırakmıştık. her şey yolundaymış gibi davranmak, anlamayanlara sürekli olarak yasımızı savunmakla açıklamaktan daha kolaydı.
Sayfa 20
Okur Takip Önerileri
şehrin insanı, şehrin insanı, şehrin
kaypak ilgilerin insanı, zarif ihanetlerin.
İsmet Özel
delirecek gibi hissediyordu. hızlı hızlı yürümeye başladı. sanki yeterli bir hıza ulaşabilirse beynindeki yangından kaçabilecekti. ama yok. kaçtığı her yere yangınını da götürüyordu.
çocuklar büyükler gibi konuşur sefaletten.
bir yerlerim eksiliyor günlerdir
bir yerlerim eriyor
günlerdir başımda bir esrik bulut
ben süt mavilerde umarken günü
aykırı sularda akşam oluyor.
eğri çizgiler dalgın
iki kaşım üzerinde
iki kaşım üzerinde bir ağrı
gözlerim yanıyor günlerdir
gözlerimde bir yangın.
ne söyledim, ne yazdımsa bu dünyada
ne yitirdim, ne buldumsa
bir derin iç çekişin
bağrında eridi.
bütün nesneler tek bir ses olarak
bağırıyor bana:
- bitti artık,
artık her şey bitti!
öldürmeyeceğim kendimi
ama, keşke öldürseydi diyeceksin bana.
öldürmeyeceğim kendimi
ama, bir ağıt yakmak
gelecek içinden;
aklımı yakıyorum çünkü ben
yaşanmış, yaşanacak bütün günlerimi.
intihar diye bir şey
yok bu dünyada
ölümle biten bir intihar yok
asıl intihar
gün gün yaşamakta
yağmurlar yağmasına yağıyor
rüzgârlar esmesine esiyor
ben ölmüşüm sen ölmüşsün kime ne
kimsecikler derdimizi bilmiyor
iki gözümle gördüm topların ölüm tükürdüğünü
tövbeler olsun göklerin veremli gibi öksürdüğünü
iki gözüm iki ateş parçası iki taş parçası iki elim
yıldızların hani yıldızların çiçeklerin nerdeler
kalbin neden durmuş rüzgârı kesilmiş değirmen gibi
canın tenden çıkması insanın insanlıktan