ölmek tüm ölümlerin bir parçası olur, doğmak tüm doğumların parçası olur, doğmakla ölmek de aynı şeyin iki parçası olurlar. Ondan sonra artık hiçbir şey yapayalnız olmaz. Acı da o kadar can yakmaz, çünkü tek başına bir acı değildir artık
İşin başlangıcı burasıdır... "Ben" den "Biz" e geçiş. Eğer herkesin olması gereken şeylerin sahibi olan sizler bunu anlayabilseniz, kendinizi koruyabilirdiniz. Eğer sebepleri sonuçlarından ayırt edebilseniz, Paine gibi Marx gibi, Jefferson gibi, Lenin gibi kişilerin sebep değil sonuç olduğunu bilebilseniz, belki kurtulabilirdiniz. Ama bunu bilemezsiniz. Çünkü sahip olma, sizleri ebediyen "ben" çevresinde dondurmuş, "biz" ile olan bağlantınızı ilelebet kesmiştir.
Her birimiz, acılar geçidinin başındaki şef trampetiz. Izdıraplarımızla yürüyüp gidiyoruz. Günün birinde... ızdırap orduları hep aynı yolu yürüyor olacak. Hepsi de birlikte yürüyecekler. Korkunç bir terör doğacak bu yürüyüşten.
İnsan daha yaşamadan, cennet umudunu ne yapsın? Kendi ruhları yerlerde sürünürken, Kutsal Ruhu ne yapsınlar? Yardıma ihtiyaçları olacak. Ölmeye sıra gelmeden önce yaşamaları şart.