Levent
@leventklc
İzmir
2826 okur puanı
Ocak 2018 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
“başkalarının mutlu olmalarını istemek bir erdemdir”
‘Beni ilgilendiren tek şey,’ dedim, ‘iç huzuru bulmak.’
Beni çok iyi anladı.
Bir kenti tanımanın en bildik yollarından biri de insanların orada nasıl
çalıştığına, orada birbirlerini sevdiğine ve nasıl öldüğüne bakmaktır.
Okur Takip Önerileri
Öyle bir kapı olmalı ki çalınca, insana hiçbir şey sormadan açsalar: kapının
ortasındaki küçük pencereden bakıp da kim o demeseler. Sonra hemen içeri
alsalar beni. Ben anlatmak istesem bile, hemen sustursalar: biz her şeyi
biliyoruz.
Benimle adam kıtlığı yüzünden görüşüyorlardı. Ben de onlar
hesabına üzülüyordum. Yorulmuştum da. Adam olmadığı için, insanlığa vekâlet
ediyordum.
Siz beni parçalamaya çalışırken, ben gizli gizli onarırım kendimi.
Başkaları da mutlu olmadan biz mutlu olamayız.
Gidenler nerde kaldılar, özledim gülüşlerini
bir kenti güzelleştiren yalnız onlardı sanki
onlardı çocuklara ve aşka ölesiye bağlanan
kadınları güzelleştiren herhalde onlardı
“Tükürsem cinayet sayılıyor” diyordu birisi
tükürsek cinayet sayılıyor artık
ama nerde kaldılar, özledim gülüşlerini onların
Ne istediğimi bilmiyorum artık sayın insanlar! Beni affedin!
Bir insanla karşılıklı konuşacak gücüm yok. Bir insan, bir karşılık bekler
sizden. Konuşurken ve dinlerken hissedersiniz bunu.
Bir silgi gibi tükendim ben. Başkalarının yaptıklarını silmeye çalıştım:
mürekkeple yazmışlar oysa.Ben,kurşunkalem silgisiydim.
Azaldığımla kaldım.
Yaşarken, ne sıkıcı ve soluk insanlarla birlikte geçiriyoruz ömrümüzü. Hiç olmazsa öldükten sonra, aralarında bulunmaktan zevk alacağımız insanlarla yaşasaydık.
Tolstoy gibi bir deha neden değerini anlayamamış Dostoyevski’nin? Ben
ikisini de anlıyorum. Aynı devirde yaşadıkları halde hiç görüşmemişler. Hiç mi
merak etmemişler birbirlerini? Nasıl kaçırmışlar bu fırsatı?