“Mecnun, Leylâ"ya mektup yazmak istedi. Kalemi eline alıp şu beyti yazdı:
Hayalin gözümde,
Adın ağzımda,
Yâdın kalbimde,
Ben nereye yazayım?
Senin hayalin gözlerime yerleşmiş,
Adın dilimden düşmüyor,
Yâdın canımın içinde yer etmiş.
O hâlde mektubu kime yazayım?
Sen ki bu yerlerde gezip dolaşıyorsun...
Ve kalemi kırıp kâğıdı yırttı.”
Sayfa 99
“Leylâcık,
Bazıları öyledir, okumazlar, ciddî düşünemezler. Gene de aydın olmaktan vazgeçemezler. Hatta aydın kişi oldukları için kendilerinde mutlu bir baht, gizli de olsa, bir müstesnalık bulurlar. Bu, bir toplum derdidir. Ferdi bunlardan ötürü ayıplamak pek doğru ve yerinde olmaz. Bilirsin ki insan, muhitiyle doğru orantılı gelişir,
Leyla'ya mektup
Ben senin kapitalist piyasa koşullarına teslim olmana üzülürüm Leyla,
“böyle gelmiş böyle gider” demene üzülürüm,
emek hırsızlığı ile servetine servet katanlara tav olmana üzülürüm…
Ben senin haksızlıklar karşısında kozmetik tutkuna üzülürüm Leyla,
alnı secdeden kalkmayan adamların döktüğü kana ortak olmana üzülürüm,
ekran karşısında her dizide