Edebiyatımızın iki büyük sanatçısı Leylâ Erbil ile Ahmed Arif... Büyük ama bir o kadar da tamamlanmamış bir aşk... Yalnız bu aşk -Leylâ Hanım'ın eserlerinden hiç de öyle anlaşılmıyor ama- tek taraflı olarak kayıtlara geçiyor. İkisi de hayata aynı pencereden bakmalarına rağmen toplumsal klişelerin, sınıf ayrılıklarının kurbanı olmuşlardır. Belki de ve hatta daha çok bu sebeple onları bekleyen tek şey bu kadar sevgiye rağmen ayrılıktı. Lakin kendi hikâyelerini; yazdıkları eserlerde yaşatıp ölümsüz kıldılar. Leylâ Erbil hikâye ve romanlarında, Ahmed Arif ise şiirlerinde... Şimdi beni en çok çeken kısım da burası zaten. Her yazdıkları şeyde kendilerinden bir iz bırakmış olmaları. Yani çok da sıradan bir hikâye değil bu. Benim için çok başka, bambaşka bir yanı da var. Şu ana dek okuduğum tüm kitaplar bir yana bu bir yana... O kadar özel... Bu yüzden daha en başından karar vermiştim, gecenin sessizliğinde okuyacaktım bu mektupları. Her sabah uyandığımda -hoş, ben sabah desem de inanmayın, sabah ezanlarına dek okudum, güneş uyandı, ben uyudum, yani ki uyandığım vakitleri az çok tahmin edersiniz, bazen tam öğlen vakti saat on iki, bazen öğleyi deviren bir iki- geceyi bekledim okumak için. İlk kez bir kitabı aklımla değil, ruhumla okudum. Sonuna geldiğimdeyse biraz yavaşladım. Çünkü okumayı istemediğim bir sona götürüyordu. Bitirince durup düşündüm bir an, bir gün böyle bir hikâyede bulursam kendimi ne yaparım diye. Sanırım, böyle bitmesi lazım gelirse ben öyle bir hikâyenin başrolü olmak istemem...
Ahmed Arif 
Leylim Leylim
