Sanma gittim buralardan
mürekkebin hafızasında saklı söz seğirir yazdıkça
geçtikçe, kaldıkça
döneceğim bir gün
söz!
kimi zaman işte böyle bir şiirin içinden geçerler
kimi zaman başkalarının gözlerinden
her zaman yalnızdım
kitaplar kadar yalnız
yalnızca yalnızlığımdan gürültücü bir kalabalık yaptım
herkes için farklı aldanışlar kurtarılmış hayatlar yok pahasına
en çok ben onardım dostlukları, en çok benim elim dikiş tuttu
bağışlamasız sanırken kendimi
en çok ben unuttum kalbimin benden sakladıklarını
şimdi ne zaman yalnız kaldığımı düşünsem,
yalnız olmadığımı kanıtlamak istiyorum kendime
eskiden iki albüme sığdırdığım hayatım,
şimdi sığmıyor eksilenlerle çoğalmış fotoğraflara
nasıl da kayıtsız gülüyorsun hayata
öldüğünden haberi yok fotoğraflarının
başını bekliyorum geleceği olmayan hatıralarının
ikimizin yerine dinliyorum
sevdiğin şarkıları
uyuşmuş gözlerimin önünde
hayat akıp gidiyor hiç kımıldamadan
aylar nasıl geçiyor zaman hiç geçmezken
söndü yıldızlarım senden sonra
zamanlar herkes için bir değil
aydınlığın duruyor
giderken baktığın aynalarda
gökyüzüne bırakılmış uçurtmalı tepeleri
uzun bir yol için aldığın ne varsa bırak ardında
Ben bile bilmiyordum nerde ayrıldık
söndür küllenmiş sözcüklerini
geçmiş zaman sararan firezleri
geç yorumu
Orada yeniden yazılıyor 835 satır
ve umudunu kaybetmeyen şehirler