Ne güldüm ne güldüm; elimi dizime vurarak deliler gibi güldüm. Boğazımdansa tek ses çıkmıyordu; dilsiz ve bitkindi benim kahkaham; ağlamak özlemini taşıyordu.
İnsan sabahtan akşama kadar bir şey olmasını bekler ve hiçbir şey olmaz. Bekleyip durur insan. hiçbir şey olmaz insan bekler, bekler, bekler; şakakları zonklayana kadar düşünür, düşünür, düşünür. Hiçbir şey olmaz insan yalnız kalır. Yalnız...
Yalan bana suçların en ağırı gibi geliyordu Ve bir yalan söylendiği zaman insanların değil eşyaların bile buna nasıl tahammül ettiğini şaşırıyordum. Yalana her şey isyan etmelidir. Eşya bile... Damlardan kiremitler uçmalıdır. Ağaçlar köklerinden sökülüp havada Bir saniye içinde toz duman olmalıdır. Camlar kırılmalıdır. Hatta Yıldızlar düşüp gökyüzünden binbir parçaya ayrılmalıdır.
İçimde hep ne olduklarını bilmediğim gizli ve meçhul ümitlere sarılmıştım; onlar olmasa bir saniye nefes alamazdım; çünkü bütün hesaplar aleyhime çıkıyordu. Bu meçhul Ümitler beni aldatırsa mahvolacaktım.