Ailesiyle ilişkisi iyi olanlar çiçek gibi açıyor. Diğerleri duvarlara çarpa çarpa kendi yolunu bulana kadar ömrünü tüketiyor sadece...
Coğrafya kadar yaşadığın evde kaderin sanki...
Oxumağa başladığım gündən bu əsər bütün əsəblərimi pozdu.Heç bir halda yaramaz qızın bu cür davranışlarına haqq qazandıra bilmədim.Ricadro isə sanki mazoxistdir.Bir insan axı nəyə görə özünə əziyyəti rəva bilir?Onu deyə bilərəm ki,yaramaz qızı çox qısqandım.Nə qədər səhvlər etsə də hətta ən böyük əxlaqsızlıqlarla məşğul da olsa yenə də onu sevən gözləyən biri olduğunu bilirdi.Sevilmək belə gözəl hiss olmalıdır yəqin ki.Burda birşeydən də əmin oldum ki,Ricado yaramaz qızın hərəkətlərinə yazığı gəldiyi üçün göz yummurdu,həqiqətən sevirdi.Lakin sevgi də qarşılıqsız olanda əzab verir.Həmişə münasibəti az sevən şəxs yönləndirir.Romanın sevgi macəraları məni nə qədər əsəbləşdirsə də,siyasi baxış bir o qədər yaxşı təsvir olunmuşdu.