Cenab-ı Hak, "'Onlar hiç gökyüzüne bakmazlar mı?"
diyor, bizden göğe bakmamızı istiyor.
Maalesef Batı şehirlerinden kopyaladığımız şehir içinin yüksek binalarla dolması anlayışı yüzünden ne güneşi ne gökyüzünü görebiliyoruz.
lütfen bu iletiyi yayalım, ilgilisinin görmesini sağlayalım..
bu kedimiz şu an tedavi görüyor fakat tedavi sonrası dışarıda yaşaması imkansız, bir aya kalmaz ölür, evde temiz bir ortamda yaşamalı, acil şekilde yuva arıyorum, aşıları tam, kısırlaştırılmış ve 3.5 yaşında dişi, çok sakin bir kedi ve size müthiş bir arkadaş olur.. (istanbul içi..)
bu minnoş kedi iki haftadır kendisini sahiplenecek kişiyi arıyor ve maalesef kendisi hala bu şanslı kişi ile bir araya gelemedi.. umarım en yakın zamanda bu minnoş kendisini hak eden o şanslı kişi ile kavuşur..
lütfen bu minnoşu istanbul içinden sahiplenmek isteyen olursa 
barış adlı uygulama kullanıcısı ile iletişime geçsin..
gönderi ile ilgili iletinin aslı; #238462897
Maalesef gerçek şu ki, beklediğimiz "şeylerin" pek çoğuna sahip değiliz.
Zaten sahip olsak, onları arzulamazdık.
Nefret demiyelim ama maalesef öyle:)
Bilirsiniz,insan zorunluluk karşısında, nefret ettiği kimselerle de ilişki kurar.
Bir zamanlar yaşlı ve yoksul bir balıkçı yaşardı; bu balıkçı, yıllardan birinde çok balık tutamamaya başladı. Günlerden bir gün balık tutarken teknesinin yanında genç bir denizkızı su yüzeyine çıktı ve "Çok balık yakalayabiliyor musun? "diye sordu. Yaşlı adam "Maalesef hayır, "diye cevap verdi. "Eğer sana bir sürü balık göndersem bana ödül olarak ne verebilirsin?" diye sordu denizkızı. ''Ah! Verebilecek çok bir şeyim yok ki,'' dedi balıkçı. "İlk oğlunu bana verir misin?" diye sordu denizkızı. "Eğer bir oğlum olsaydı verirdim," dedi balıkçı. "Öyleyse eve git, doğacak oğlun yirmi yaşına basınca beni hatırla; bu konuşmadan sonra çok fazla balık yakalamaya başlayacaksın."
İyi geceler ama sabahtan beri arkadasımla bu kitap hakkında tartısmaktan başım çatladı. Nelly karakterinin bir iyi mi yoksa kötü mü olduğunu tartışıyoruz, fazlası yok. Ben kadının tamamen isimlendiremediğim bir çirkef olduğunu savunurken arkadasım kadının cok iyi biri olduğunu savunuyor. Kitabı Nelly'in ağzından okuduğumuz icin okuyasım gelmiyor maalesef... [pazartesi günü kitabın sunumunu yapacagım sınıfta 💀💀💀]
Uğultulu Tepeler
Birçok insan için yaşananların üzerine "sünger çekmek" oldukça zordur. Evet, itiraf ediyorum, bu çok kolay bir şey değildir. Ama genellikle bunu başarmamıza engel olan tek şey "affedemem ektir". Bizi derinden yaralayan kişileri affetmeyi, bir türlü beceremeyiz. Kim bilir, belki de bunu istemeyiz. Böyle olunca da geçmişi geçmiş olarak bırakamayız. İstediğimiz bir şey vardır; bize bunları yaşatanların cezalandırılması. Ama maalesef bu her zaman gerçekleşmez, sonuçlara katlanmak zorunda olan kişi yine biz oluruz.
"İnsanın en çok canı yandığında merhamet edebilmesi, işte bu, çok büyük bir yükseliştir. Çünkü canımız yandığı zaman biz öfke duyarız, intikam almak isteriz, biz de karşımızdakinin canını yakmak isteriz. Bu çok basit bir psikolojik kaidedir. Ancak intikamla, bir misillemeyle içimizin soğuyacağını düşünürüz. Bu yüzden de dünya maalesef öfkeden geçilmiyor."
Sayfa 73Kitabı okuyor
Bugün kanımı donduran ve midemi bulandıran bir şey öğrendim. Keşke yaşanmasa keşke öğrenmeseydim böyle şeyleri ama yaşanılıyor ve öğreniyoruz maalesef. Karşı mahalleden bir sapık bizim mahallede yaşayan zihinsel engelli bir ablaya tecavüzde bulunuyor ve maalesef ki (net bir şey söyleyemiyorum bu konu hakkında ) hamile bırakıyor. Aile bu konu da ne yapar bilmiyorum. Maalesef savunmasız ve cahil bir aile umarım çocuğu aldırırlar ve adam hakkında şikayette bulunurlar. 😞
“Maalesef sevgili kız,” dedim, dünya yüzünde bize çok az mutluluk kaldı; ancak gün gelip tadabileceğim bütün mutluluğun merkezinde sen varsın.
Sayfa 208Kitabı okudu
Kelimeler
En çok beyaz, kahverengi, sarı, toprak renkleri ve diğer renklerde olan tüm kitap sayfalarına yakışıyor. Kelimeler iki kapak arasında anlamını koruyabiliyor. Sayfalar hem saygılı, hem şahsiyetli, mer anlayışlı hem de sadakatli: insanlar ise maalesef bu kıymetli kelimeleri kendi şahsiyetsizliklerinde eritebiliyorlar.
Hâsılı, rüzgarın bile uçurabildiği o incecik ve hafif sayfalar, kelimelere en güzel şekilde sahip çıkıp asıllarını, orijinalini koruyup, anlamlarına en güzel şekilde ev sahipliği yapıyorken, büyük bir vakara sahibken; pek az insan kelimeleri hakkı ile taşıyabiliyor, hem de tüm kelimelerin asıl görevi insana hizmet ve itaat etmekken...
İyi ki kitaplar var♡
Zeynep Evin
Kozmozçiçeği