Atay’ın acıklı bir öyküyü nasıl anlatmak gerektiği üzerine epey düşündüğünü tahmin etmek zor değil. Tehlikeli Oyunlar'ın taslağı üzerinde çalışırken günlüğüne aldığı notlarda, insanlara acıklı bir şey anlatmanın, onları güldürmekten daha zor olduğunu söyler. Hikmet’ in ağzından:
”İnsanlar acıklı sözler dinlemek istemiyorlar, onları üzmek çok zor, kitabı suratınıza kapatıveriyorlar; sıkışıp kalıyorsunuz sayfaların arasında.”
"Sözcüklerin gözümüzün önünden bir trenin vagonları gibi geçip gittiğinden söz eder Jurnal'de Cemil Meriç. "Kelimeler bir sahneden dökülür gibi katı ve içleri boş. Yapma çiçek. Kokusuz. Bağlamıyor. Ayırmıyor," diye yazmış: "Vagonlar gibi geçiyor kelimeler. Ve yalnız geçişlerini seyrediyorsun. Kimler var içinde? Umrunda değil."
Sayfa 79 - Metis Yayınları, Birinci Basım - Mart 2008Kitabı okudu
Aşağılanmış olmanın insanı bazen nasıl kapanmayan bir yaradan ibaret bırakabileceğini sanki bütün yönleriyle anlayalım diye dokumuş gibidir Dostoyevski romanlarını.
Sayfa 12
"Bakışın çifte doğası: Kendimizi eksiksiz hissetmemiz için başkasının bizi görmesi gerekir; ama diğer yandan, etrafımızı saran gözler imparatorluğu bize her an gözaltında olduğumuzu söyler. İşte insanın bakışa aynı anda hem muhtaç hem de maruz kalıyor olması, hepimizin kendini şu ya da bu ölçüde içinde bulduğu bu çatışma mağdurun yazgısında tam anlamıyla bir yaraya dönüşmüştür."
Sayfa 148 - Metis Yayınları, Birinci Basım - Mart 2008Kitabı okudu
Atay'ın en sevdiği, kendi deyişiyle "tutunduğu" iki yazardan biri Kafka, diğeri Dostoyevski'dir.
Sayfa 14
İdeolojiler, kinlerimize takılan maskelerdir.
"Aylak Adam'da arayışın kendisinden değil, bunu başkalarına anlatma çabasından vazgeçer C.
Anayurt Oteli'ndeyse arayışın kendisinden de vazgeçer Zebercet."
Sayfa 161 - Metis Yayınları, 5. BasımKitabı okudu
"Herkes birikmiş bizi seyrediyor.
Dağılın! Kukla oynatmıyoruz burada.
Acı çekiyoruz."
Suç ve Ceza'da Raskolnikov’un söylediği gibi: "Alçaksan, sonuna dek gideceksin!" Herkesin beni görmesini istiyorum, diyor gibidir Dostoyevski kahramanı; gör beni, madem kahraman olarak görmüyorsun, alçak olarak gör, ama mutlaka gör!
Siz! Acı çekenler, acılarını bir gösteriye dönüştürenler. Ne çirkinsiniz.
"... horlanmış olmanın acısıyla bu acıyı bir ayrıcalık olarak kullanma çabası..."
Sayfa 156 - Metis Yayınları, 5. BasımKitabı okudu