Yarayı ancak açan iyileştirebilir.
Sayfa 47
Oğuz Atay
İnsanlar acıklı sözler dinlemek istemiyorlar, onları üzmek çok zor, kitabı yüzünüze kapatıveriyorlar; sıkışıp kalıyorsunuz sayfaların arasında
Sayfa 60
İster doğal bir beceriden, bir sağlamlıktan yoksunluk anlamında olsun, isterse daha toplumsal anlamlarıyla karşımıza çıksın. Dostoyevski'de gerçekten ısrarlı bir izlektir şölenden dışlanmışlık.
Sayfa 24 - Horlanmanın AcısıKitabı okudu
Aşağılanmış olmanın insanı bazen nasıl kapanmayan bir yaradan ibaret bırakabileceğini sanki bütün yönleriyle anlayalım diye dokumuş gibidir Dostoyevski romanlarını.
Sayfa 12
İroninin yeni orta sınıfa özgü bir strateji olduğu konuşuluyor son zamanlarda. Her şeyi kaygısız bir neşeyle paranteze alan, her olaya aynı umursamaz mesafeden bakan yeni orta sınıfın küçümseyici, dışlayıcı alayının bir görünümü. Her şeyi anında parodileştiren, akıl yürüterek yenemediğini şakanın gücüyle değersizleştiren, inançsızlığını başkalarını eleştirmeye değil, küçük düşürmeye adamış sinik alaycılık. Bir bakış açısını bir başkasına yaslanarak geçersizleştirmeye dayanan bir "ne desem yalan" hali. Her problemin hakkından bir sözcük oyunuyla gelen bir hafifseme tekniği. Doğruyla bağını çoktan koparmış bir maske düşürme merakı.
Sayfa 71 - Acı Anlatılabilir Mi?Kitabı okudu
Aylak adam'ı kahramanının intiharıyla bitirmek istemiş, fazla "dramatik" olur diye vazgeçmişti Yusuf Atılgan. Onun yerine C'nin başkalarına bir şeyler anlatma umudunu hepten yitirdiği, kapılarını herkese keskin biçimde kapattığı bir sonu tercih eder. Şöyle biter roman; "Sustu. Konuşmak lüzumsuzdu. Bundan sonra kimseye ondan bahsetmeyecekti. Biliyordu, anlamazlardı.
Sayfa 117
Atay'ın en sevdiği, kendi deyişiyle "tutunduğu" iki yazardan biri Kafka, diğeri Dostoyevski'dir.
Sayfa 14
"Sözcüklerin gözümüzün önünden bir trenin vagonları gibi geçip gittiğinden söz eder Jurnal'de Cemil Meriç. "Kelimeler bir sahneden dökülür gibi katı ve içleri boş. Yapma çiçek. Kokusuz. Bağlamıyor. Ayırmıyor," diye yazmış: "Vagonlar gibi geçiyor kelimeler. Ve yalnız geçişlerini seyrediyorsun. Kimler var içinde? Umrunda değil."
Sayfa 79 - Metis Yayınları, Birinci Basım - Mart 2008Kitabı okudu
İdeolojiler, kinlerimize takılan maskelerdir.
"Bakışın çifte doğası: Kendimizi eksiksiz hissetmemiz için başkasının bizi görmesi gerekir; ama diğer yandan, etrafımızı saran gözler imparatorluğu bize her an gözaltında olduğumuzu söyler. İşte insanın bakışa aynı anda hem muhtaç hem de maruz kalıyor olması, hepimizin kendini şu ya da bu ölçüde içinde bulduğu bu çatışma mağdurun yazgısında tam anlamıyla bir yaraya dönüşmüştür."
Sayfa 148 - Metis Yayınları, Birinci Basım - Mart 2008Kitabı okudu
Kahramanlarının kendilerini bir fare, bir solucan, bir böcek gibi hissetmediği, bu benzetmelerin ısrarla tekrarlanmadığı tek bir Dostoyevski romanı yoktur. Kafka'nın Dönüşüm'de anlattıklarını sanki önceden görmüş, böcekleşmeye direnebilmek için her yolu deniyor gibidir Dostoyevski kahramanı.
Sayfa 31
"Herkes birikmiş bizi seyrediyor.
Dağılın! Kukla oynatmıyoruz burada.
Acı çekiyoruz."