Alaeddin Özdenören-Benim Ölümüm
Gülüm gülüm
Bu kentin koynuna girdiğim günden beri
Cebimde ölümüm
Avuç avuç dağıtırım insanlara
Bir türlü tükenmez ölümüm.
Üzümleri aydınlatırım
Masal çarşılarını
Yatağına sığmayan ırmakları
Mağra içlerine gizlenmiş aşkları
Yerler mühürlenince akşamları
Kanlı sulara gömülürüm.
Gülüm gülüm
Benim ölümüm
Çocukların kulaklarına küpedir
Vitrin denizlerine zincirlenmiş çocukların.
"İnsan yola bakarken kısalıyor
Yol insana bakarken uzuyorsa
Ben ırmakta çöl arayan o meczup
Sen korkusuz bir mağra gibisin
Çiçek arıyorsun uçurumlarda
Aynı yerden bakamıyoruz dağlara."
Muhit Dergi
kapısında
1.
Yedi adam biri bir gün
bir kan gördü
gereğini belledi
yari alsa koynuna
Çağlardan çağlara yürüyen sırrı
Fısıldadım mağra arkadaşına
Güneş geri gelir battığın yerden
Vaktinde yönelsin dost Hakka diye
Felekler seninçin var oldu yine
Geceler boyunca alnın yerdedir
Ay iki bölünür gelir önünde
Onaylar sesiyle ululuğunu
Bir anda çıktığın sonsuz yolculuk
Hayalin meleğin yandığı nokta
Çeşme parmağından içer suyunu
Ölümsüz çağrının savaşçıları
Elin erişince kısır koyundan
Kâseler dolusu sütler süzülür
Ülkeler kapısı bir bir açılır
Kazmalar inince kaya üstüne
Gözlerin uyur da kalbin uyumaz
Sevgili gönlünden çıkmıyor diye
Dağ ağaçsız ve yalnızca
Gökle alıp veriyordu
Adam küçük bir kaya düzlüğünde
Toprakta mağra içinde mağra kapısında
Kaynak başında kuru yamaçta
Dururdu
Eğilip alnını
Yaydıkça yere iki elinin arasına
Göksü çatırdıyarak eğilir
Parçalanarak doğruldukça
Dağ cezbelenir
En yüksek zirvesini kayalı alnını
Yamaçlar yamaçlara yayılan yüzünü
Adam eğilip koydukça yüzünü toprağa
Eğilip koyacak yer arardı
Sayfa 31Kitabı okudu