...insanlar başkalarını memnun etmekten, hayır demenin sonrasında çıkacak tatsızlıklardan kaçınmak için deveye hendek atlatıyorlardı, dünya bu yüzden boka sarmıştı, o artık bunun bir parçası olmak niyetinde değildi.
Sayfa 126Kitabı okudu
İnsan hayatını başa saramıyor, aldığı kararlarla yaşamak zorunda.
Sayfa 57Kitabı okudu
Hayat çok tuhaftı. Onu yaşayanın kendisine bile tuhaf.
Sayfa 133Kitabı okudu
Hayat karşısındaki çaresizliğim yeni doğmuş bir tayı hatıra getirecek haldeydi; aynı o tay gibi çöküverdim ben de yere.
Sayfa 100Kitabı okudu
Hayat, insanı en çok kestirilemez oluşuyla yoruyor.
Sayfa 87Kitabı okudu
bana kendinden bir ruh emanet etmiştin, neden başka sevgili aradım?
Sayfa 66Kitabı okudu
(...)
dünyayı ölmüş birini hatırlarmış gibi hatırlayarak
(...)
Sayfa 55Kitabı okudu
Hiçbir şey hayat kadar saçma olamaz.
Sayfa 49Kitabı okudu
Ben bunları kendime neden yaptırıyordum? Neden beraber sinemaya, bara ya da tatile gidebileceğim birini sevmiyordum? Neden kabahatim yoksa bile kendimi affettirmeye çalıştığım bu kadın yerine arada bir kavgalarımızda benim de küsebileceğim, yüzüme bakmasına değil bana aldığı küçük tefek hediyelere sevinebileceğim, ışık altında, çırılçıplak ve doya doya sevişebileceğim birini sevemiyordum? Ben neden böyle lanetlenmiş, kavminden kovulmuş, bu gönül vahşiliğinin eline düşmüş haldeyim? Benim neden tedavim yok?
Sayfa 45Kitabı okudu
Güldü. Ama sevgiyle, umut ve neşeyle tebessüm eder gibi değil. Bir ihanet karşısında acı ve pişmanlıkla gülümser gibi. Yine de bana yetti bu gülüş. O kadar güzel geldi ki hem de; tıpkı günün tepenin ardından kendini gösterişi gibi, ayın güneşle dünya arasından çekilip aydınlığı serbest bırakışı gibi. Kahroluyordum onun gülüşünün güzelliğiyle. "Allahım," diyordum her seferinde, "kötüleri yarattın, ona razıyım. Ama bu kadar güzel gülenlerini niye yarattın?"
Sayfa 44Kitabı okudu