En sevdiğim şiir artık Erdem Bayazıt'ın 'Ölüm Risalesi' şiiri.. Ölümün tek gerçek olduğunu anlamak için yakınlarını toprağa vermek gerekiyormuş sanırım.
2024 yılı; ikinci bir kayıpla hüzün yılı oldu. Çocukluğumun çınarı artık fotoğraflarda, hafızalarda kaldı. Hele o salıncak kurup bahçesinden meyve sebze yediğimiz köy evi.. Viran oldu, ruhu gitti. Şurada sacda ekmek yapmıştık, şurada çay içmiştik, şurada tarhana yapmıştık, şurada salça kaynatmıştık, şurada dedem bize salıncak kurardı da kardeşimle salıncağa binerdik, yapardık, ederdik... Dünya hayatı iyice çekilmez oldu, duam şu ki iman selametiyle ve gönüllerde güzel kalarak gidelim biz de şu dünyadan.
'Hayatın "indirimli satışlar"dan bir süveter almaktan öte mânaları olduğunu nereden bilecek. Sahi hayatın bu sıcaktan cıvımış asfaltlarda benzin kuyruğuna dadanmış arabalardan başka mânası yok mu?'