Maksim Gorki

"Görüyorsunuz, yapayalnızım, hiç kimsem yok! — dedi. —Susuyorum, susuyorum sonra birden yüreğimde bir şeyler kaynıyor, taşıyor... Taşlarla, ağaçlarla konuşacağım neredeyse..."

Yalnız başına olmak... Bu bir ıstıraptır.

Bir dilenci gibi, bana o kadar az şey verildi ve benden o kadar çok şey alındı ki...

Ondan önce bir karanlığa gömülmüş uyuyor gibiydim; ama o gelip beni uyandırdı, kaldırıp ışığa götürdü, çevremdeki her şeyi, bitmez tükenmez iplerde renk renk bir dantel gibi işledi; bana en yakın, kendisini en iyi anladığım, benim için en değerli insan o oldu...

Benim görüşüme göre bu dünyada elde edebileceğin bir zerre adalet yok.