Hepsi koro olarak yaşıyor; ama her kalp kendi şarkısını söylüyor.
Bir zamanlar kızardım insanlara sonra buna değmedigini anladım
“Yeryüzünde hayat, kolay şey değildi; gökyüzünden hoşlanıyordum ben...”
"Sanki kendini tam anlamıyla olgunlaşmıs biri olarak görmenin verdiği bir acelecilik içindeydi."
"Nasıl düşündüklerini ancak Tanrı bilir, karanlık bir millettir Yahudi milleti."
"Kitaplara kaptırmış kendini, aklını yitirmiş..."
"Bütün hayatımı bu yarı çılgın heyecan içinde yaşama arzusu aydınlatıyordu ruhumu."
"Sürekli açlık çektiği, sağlam gerçeği ısrarla aradığı için yarım sağlıklı olan ince ruhlu bu insan, kitap okumaktan başka bir mutluluk bilmiyordu."
"Çevremdeki her şeyden ruhumu bir yere gitmek arzusuyla zehirleyen ağır bir sıkıntı duyuyordum."
"İnsana ne kadar az şey gerekliyse, o kadar mutludur, ne kadar fazla şey istiyorsa da o kadar özgür değildir."
"Gelişim dediğin, insanın kendini
avutması için uydurulmuş bir şeydir!"
"Şunu bilmelisin, insana çok az şey gerekli: Bir parça ekmek ve bir kadın..."
"Dünyayı açlık ve aşk yönetiyor."
Bütün insanların aynı şeyi konuşmaları hoşuma giderdi. Hayat kötü, yaşadın mı iyi yaşayacaksın! Herkesin söylediği buydu! Ne var ki, dillerinden düşürmedikleri bu iyi yaşama isteğinin kimseyi hiçbir şekilde bağlamadığını, atölyedeki gündelik hayatta, ustaların birbirleriyle ilişkilerinde hiçbir şeyi değiştirmediğini görüyordum.
Sayfa 318
Bizde neşe kendi başına var olamadığı gibi, ona salt neşe olarak değer de verilmez; derin Rus hüznünü bir parça olsun yatıştırabilmek için, neşeyi, gömülü bulunduğu derinliklerden özel çabalarla çekip çıkarmak gerekir. Kendi başına var olamayan neşede, neşeye özgü bir iç gücün olup olmadığı kuşkuludur ve bu kuşku, neşenin neşe olarak varoluşundan değil, hüznü bertaraf etmek amacıyla çağrılmış olmasından kaynaklanır.
Sayfa 311