Nida
Başlamak lazım
Nerde benim güneşim
Ay parçası yaptığım yüreğin
Ellere gözlere name ler yaptığım
Sevgin ilelebet manidar
Saygımla tanırlar
Sözlerimle yanarlar
Sevdiğim dedim yar ettim
Sonuzum dedim derya ettim
Ellerine sümbüller ektim
Nahif sesine bülbüller
Geçtim gittim gayba bir dost ettim
Yüzün gülsün istedim
Tebessüm ettim
Tanda belirir kalpte hisseder dedim
Faniyim dedim toprakta yatar ettim
Zamanlama manidar benim için
“İnsan gerçekten de mutsuz olabilir mi? Mutlu olma gücünü tatmışsam, üzüntümün, felaketimin ne önemi kalır? Şunu iyi bilin ki, ağacın önünden geçen bir insan nasıl mutluluk duymaz, ya da biriyle konuşurken onu sevmenin mutluluğunu tadamaz, anlamıyorum... Ah, ben söylemesini beceremiyorum... Her adımda öyle güzellikler görüyoruz ki insan, bunlara hayran olmasını bilmiyor! Bir çocuğa, güneşin doğuşuna, büyüyen ota bakınız, size bakan ve sizi seven gözlere bakınız..."
Manidar
: لَا غُرْبَةً لِلْفَاضِلِ ، وَلَا وَطَنَ لِلجَاهِلِ.
La gurbete lil fazıl, vela vatane lil cahil. Alim yani faziletli kişi için gurbet yoktur çünkü gittiği yerde ilmine ihtiyaç vardır her yerde ona tazim edilir. Cahil için de vatan yoktur.
Sayfa 15Kitabı okuyor
İnsanoğlunun daha az çaba yani daha az enerji harcamak, tasarruf etmek yönünde değişmez bir eğilimi vardır. Nesilden nesile bir tek bu eğilim aktarılıyordu. Batı dünyası, "tasarruf etmek" eğilimiyle birlikte "yaşamak" fikrinin de üzerine kurulmuştu. Yaşamamayı bir halt sanan biz mistik Doğulular Batı'nın asıl özelliğine öykünsek daha manidar olurdu. Bizi biz yapan bu "yaşamamak" fikri nedeniyle hiçbir şeyin peşinden gitmiyorduk, kahır çekiyorduk, ekşiyorduk, Eşrefleniyorduk. Eşref aslında hayatının yaşamamak üzerine kurmuş tipik bir Doğuluydu.... Eşref aslında kavramlarla düşünmek yerine ayıp, suç, günah gibi dini-ahlaki bir terminolojinin esareti altındaydı... Oysa Batı'nın kavramları vardı, çünkü sadece yaşayanların kavramları olurdu. Yaşamayanların yasakları, suçları, günahları... Kavramlar bir bakıma özgürlüktü.
Reel yaşamımda hayalleri rafa kaldırıyorum
Bambaşka bir çizik atıyorum desensiz defterime
Bir gülücük konduruyorum belli belirsiz
Bir gözyaşı ıslaklığı kadar naif ve manidar
Evrensel bahçemin nadide çiçekleri başka bir atmosferi solumak istiyor
Benliğimse asılı kalacağı bir ruhun gözlerinde kaybolmayı tahayyül ediyor
Yakut gözler bir ışık kümesine hapsolmayı arzuluyor
Bir yıldıztozu parlaklığında var olma nedenini arıyor
Gözlerim uzakları yakın etmekle meşgulken
Gönlüm zaman nedir anlamıyor
Hazan mevsimi başlıyor
Sert kışların yaşanacağı hissiyatı zihnime zuhur ediyor
Yanındayken her mevsimin bahar olacağı fısıltısı ise
Kulağa hoş geliyor...
13/8/2023
Pınar PEKĞÖZ
çerçeveyi ve tezhibi kanadıyla delen kırlangıcın telaşı ile aşıkların telaşı birbirine benzer. Birbirlerine uzaktan göz süzen, manidar laflarla birbirlerine sitem eden âşıklar, bu resimlerde öyle küçük çizilir, öyle uzaktan görülür ki, insan bir an...
