Nasıl bedensel embriyon, içinde büyüyebileceği bir döl yatağına muhtaçsa, ruhsal embriyon da öyle, sevgiyle ısınmış, besinle donanmış, ona kucak açacak bir dış çevreye muhtaçtır. Bu hakikat er geç anlaşıldığında, yetişkinler, çocuklara karşı tutumlarını değiştireceklerdir. Çünkü, çocuğu biçimlenmekte olan ruhsal bir varlık olarak görmek bizleri yeni sorumluluklara itecektir. Bir oyuncağa benzeyen, üzerine titrediğimiz, bu el kadar varlığa sevgi gözlerimizle baktığımızda, Latin şairi Juvenalis'in şu dizesini daha iyi kavrayacağız: "Saygıların en büyüğünü çocuğa borçluyuz"
Bizim yanlışlarımız çocuklarımızı etkiler, onlar üzerinde silinmez damgalar bırakır. Biz öleceğiz evet, ama yanlışlarımızın cezasını çocuklarımız çekecek. Bir çocuğu etkileyen her şey, insanlığı da etkiler.
. İşte çocuk ruhunun uğradığı kıyımı, ruhunda hisseden Maria Montessori şu tespitlerde bulunmaktadır:
"...(Bir gün) Mahkemey-i Kübra'da yükselecek olar şu ses (anne-babalar için) ne kadar da korkunç olacaktır): 'Size emanet ettiğim çocuklara ne yaptınız?"
Çevresindeki bir şey bebeğin içsel işleyişini engellediğinde bir duyarlı dönemin varlığı kendisini şiddetli tepkiler şeklinde gösterecektir. Bizlerse bu tepkilerin sebepsiz olduğuna inanıp bunları çocuğun "yaramazlığına" ve öfkesine veririz. Yaramazlık içsel bir sıkıntının ve tatmin edilememiş bir ihtiyacın ifadesidir, bir gerginlik hâlidir. Çocuğun ruhu ihtiyaç duyduğu şey için feryat etmekte, kendisini savunmaya çalışmaktadır.
Sayfa 45 - Kaknüs Eğitim KitaplığıKitabı okudu