Melancholy is always there
If Marina does not take responsibility, she exposes herself to the guilt of thoughtlessness
I can't deprive others of me
Silence is every victim’s primary defence against violence
To have to give up your identity to fulfill someone else’s wish triggers fear, mortal fear
"1979 yılında o zamanlar henüz pek tanınmamış olan performans sanatçısı Marina Abramovic, gösteri sanatları tarihinin en unutulmaz, en konuşulan ve belki de en korkunç gösterilerinden birini gerçekleştirdi."
Rhythm 0 adını verdiği bu gösteride, yaptığı şey aslında çok basitti: Olduğu yerde sabit durmak. Bunun yanı sıra gösteriyi izlemeye
Marina Abramovic
Son ve tabii en tehlikeli Ritim performansının adı Ritim 0 idi. Bu
sefer Abramovic, üzerinde yetmiş iki nesnenin olduğu bir masanın önünde çıplak duruyordu. izleyiciler istedikleri nesneleri alıp
sanatçının bedeni üzerinde kullanabiliyorlardı. Tüy ya da parfüm
gibi bazı nesneler zararsızdı, ama çoğu bıçak, jilet ve hatta dolu
tabanca gibi tehlikeli silahlardı. Altı saat boyunca izleyiciler onu
dürtüp, gıdıklayıp, kesip ve keyiflerine göre sürüklerken, hatta bir
izleyici dolu silahı kafasına tutarken o sessiz sedasız durdu. Performansın sonunda üstü başı yara bere ve kan içinde ayağa kalkıp
salondan yürüyüp çıktı.
Sayfa 263Kitabı okudu
biraz canınızı sıkmak istiyorum müsaitseniz..
İNSANLIĞIN KARANLIK YÜZÜ.
1979 yılında o zamanlar henüz pek tanınmamış olan performans sanatçısı Marina Abramovic, gösteri sanatları tarihinin en unutulmaz, en konuşulan ve belki de en korkunç gösterilerinden birini gerçekleştirdi. Rhythm 0 adını verdiği bu gösteride yaptığı şey aslında çok basitti.
Olduğu yerde sabit durmak. Bunun yanı sıra
Marina Abramoviç
Bir performans sanatçısı
İnsan ne kadar ileri gidebilir adlı gösterisinde insanın aslında iyilikten değilde kötülükten haz aldığını somut olarak kanıtlanmıştır.
Peki kendimize soralım biz bu kadar kötü olabilirmeyiz diye?
Kötülük iyiliğin aksine olgunlaşmış şartlar be mekan arar, bulunduğunda asla geride durmaz
Bana yaptıklarından dolayı bana tahammülleri yoktu.
Pazar günü, Marina Abramovic'in 1973 yılından Ritmo 0 gösterisini görmek üzere Louisiana Modern Sanat Müzesi'ne gitmek için trene bindik. Uzun bir masanın üzerinde yetmiş iki farklı nesne sıralanmıştı, bir tüy, bir tabanca, bir zincir, bir gül, masanın arkasındaki duvarda altı saat süren performansın videosu yayınlanmaktaydı. Masanın önünde duran seyirci bu nesneleri Marina Abramovic'in üzerinde kullanabilir, ona onlarla istediklerini yapabilirdi, sanatçı o altı saat boyunca yalnızca orada duracak, ne denenirse denensin kabul edip anlayışla karşılayacaktı, seyircinin neler yapacağını görmek istiyordu. Seyirci ilkin sakin ve çekingendi, onun başlamasını bekledi ama o başlamadı. Sonra biri belli belirsiz yaklaştı, sonra bir diğeri, üçüncü yakınlık sınırını yıktı, bir diğeri daha da yakınlaştı, sonraki ona dokundu, sonra giderek cesur davranmaya başladılar, bluzunu
yırtıp parçaladılar, birbirlerini kışkırttılar, birbirlerinin pervasızlığını körüklediler, tehlikeli olmaya başladılar, biri paramparça olmuş bluzu sırtından çıkartıp aldı, onu aşağıladı, saldırganlaştılar. Onun pasifliği ve belki de 'bu nedenle hissedilen güçlü varlığı onları kışkırtıyordu. Birisi tabancayı eline verip ucunu kafasına dayadı, fısıltıyla 'ateş et' dedi. Performans bittiğinde, saat çaldığında Abramovic hareke etti, sonunda, seyirciye doğru bir adım attı, izleyenler korku ve tiksinti içerisinde gerilediler: "They could not stand my person because of what
they had done to me."*
