Çocuklar... Tüm coğrafyalarda soluyorlar ...
Çocuklar gülüyordu, gülümsemeleri tuz gibiydi ama çabucak siliniyordu.
Ve bombalar.
Bu kez her şey için çok geçti.
Sirenler. Radyodaki alarm sesleri. Hepsi çok gecikmişti.
Dakikalar içinde, beton ve toprak yığınları oluştu. Sokaklar delinmiş damarlara döndü. Akan kanlar yolda kurumuştu ve cesetler selle sürüklenen kütükler, çalı çırpılar gibi oraya sıkışmıştı.
Her biri yere yapışmıştı. Bir ruhlar paketi.
Bu yazgı mıydı?
Talihsizlik miydi?
“Hatırlayacak çok fazla an var ve bazen gerçekte kişiler olmadığımızı düşünüyorum.Belki sadece anlardan ibaretiz.Zayıflık anları,dayanıklılık anları.
Kurtulma anları,her şeyden kurtulma.”
Sayfa 221Kitabı okudu
:D
Ben sadece gevezelik ederim.
Aslında ne şiddet eğilimlisiyim ne de kötü niyetliyim.
Ben sadece bir sonucum.
“Zaten ölmüş olan bir köpeği yaralayamazsınız.”
Sayfa 138Kitabı okudu
Hikayene sıkı sıkı sarılıyorum şimdiden ... :)
Bu, sürekli hayatta kalanlardan birinin hikâyesi; geride kalmak konusunda bir uzman...
Beni kurtaran şeylerden biri de oyalanmak. Bu aklımı başımda tutuyor. Zamanın uzunluğuna bağlı olarak dayanmama yardımcı oluyor.