Cumhuriyet'in köylü sınıfını toprak reformuyla yakalayamadığı, sanayileşmeyi kendi öz sermayesiyle yaratıp ustalaşmayı batının eline bıraktığı acemilik döneminin, osmanlı tebaası olmaya yani kul-köle olmaya alışkın Anadolu köylüsünde bilinç oluşturmak şöyle dursun derin bir ikilemin içinde amaç arar halde bıraktığı yılların sonunda azılı
Puslu Kıtalar Atlası
On kitapta karşılaşabileceğiniz farklı karakterleri, 239 sayfaya sığdıran İhsan Oktay Anar romanıdır.
Romanın konusunu anlatmanın zor olmasının yanı sıra, matruşka bebekler gibi romanda irili ufaklı birçok hikaye ile tanışıyorsunuz.
Romanda ilgimi çekip,altını çizdiğim yerleri sizlerle paylaşacağım. Eminim,okurken aa bu da vardı, nasıl
Beynim tufana yakalanmış gibi kafatasımın içinde savruluyor. Tutunmaya çalıştıkça ufalıyor, eziliyor, büzülüyor bilye kadar kalıyor. Bilyem, tahtanın üzerine sektirilip itelenmiş bir tazı gibi deliğe doğru gidiyor. Tırrrkkk. Hışımla çarpıyor tüm zamanlara: Geçmiş, gelecek, an, araf.. Geçmişe gidiyorum. Belki bin yıl önceme. Eski Roma'da bir
DİKKAT SPOİLER VARDIR
Evet Çalıkuşunu okuldum... Beni etkileyen şeylerden bahsedeyim önce. Feride'de Reşat Nuri Güntekin'in öğretmen tipi adeta hakimdi. Bu tip güçlüklerle boğuşmayı göze alan, çetin fakat sevimli toplumun mutluluğu için çalışan insanlardır.
Feride bir kadınının Anadolu'daki yaşamını yansıtıyordu. Munise de beni
Ahmet Şerif İzgören’in ablası Bengül (yoksa Birgül müydü) Hanım’a yazdığı bu kitapta ilk hikaye bir Beyaz Şahin. Yoksa milletimizin ‘Şahin’ sevdasının, tutkusunun kaynağını buralarda mı aramalıyız? Biliyor musunuz, 10000’lik arabaya değerinde fazla masraf edip modifiye eden arkadaşım da var. Yani bu araba gerçekten bir hastalık olmuş. Yakında buna da isim çıkar mı? Çıkar.
İki. Kalabalık bir yerde mutlaka ama mutlaka müzik çalmayan bir kulaklık takın da gülerken kimseye rezil olurum korkusu yaşamayın. Evet, çok yaşadım. Suratıma deliymişim gibi bakıyorlardı. O yüzden tecrübe konuşuyor, siz siz olun kalabalık yerde tek başınıza gülmeyin. İnsanlar kitap okumayı değil kapağını paylaşmayı sevdiği için kitap okurken gülmenize anlam veremeyebilir, ayıp olmasın insanlara.
Üç. Kitapta Hıdır isminde birisi var. Bu Hıdır aslında tam bizim insanımızın karakterini taşıyor. Hakkı olanı istemeye bile ‘Ayıp Olur’ düşüncesiyle gidiyor. Devlet dairesinde çalışan gariban bir memurken artık tek hayali ‘Şef’ olmak ve bunun için çabalıyor ama çok da pısırık olup kendini ifade edemeyince olaylar pek de istediği gibi gitmiyor. Hepimizde vardır bu huydan biraz. Kızının önerisiyle biraz gaza gelince işler gelişiyor tabi. Gelişim demişken kızının önerisi de Kişisel Gelişim kitapları. Haliyle iyi gidiyor kitap.
Dört. Ahmet Şerif İzgören, bu kitabında da samimi dilini bozmuyor ve bu samimiyet de bize kitabı okutuyor. Hepimize bol keyifli okumalar, mutlu bir hafta sonu dilerim efendim..
Mide bulandırıcı derecede kötü
Bu kitabı basan, basmayı akıl eden her kimse bence dünyaya bir iyilik yapmak adına intihar etsin. Ben artık bu kitapları yazan ergenlere kızamıyorum çünkü sonuçta herkes yazmak isteyebilir ancak yazılan her şey basılmaz. Misal bu kadar kitap okumama rağmen neden ben kitap yazmıyorum çünkü yazar değilim. Yazar olabilecek donanımım yok. Eleştirebilirim ama yazmak ayrı bir meziyet. Fakat şu kesin ki yazsam bu kadar kötü yazamam. İstesem de bu kadar kötü yazamam. Saçma sapan alt metinsiz, mantık hataları ve zırvalıklarla dolu berbat bir şey bu. Yani yarım bırakmak zorunda kaldım çünkü bende kusma isteği uyandırdı. Bu kadar iğrenç bir kağıt israfını kitap haline getirmeye utanmayan yayıncılar bence gerçekten intihar etsinler. Yahu basacak şey mi kalmadı bu nedir? Bu ne saçmalıktır.
Yok efendim ailesi hanım kızımızı darlıyormuş da o da gidip ilk karşılaştığı çocuğa aşık olmak istemiş de bilmemneymiş... Düşünsene binbir zorlukla bir çocuk dünyaya getiriyorsun. Mamasıdır, bezidir vs. masraf ediyorsun. Okullara gönderiyorsun, yemeğidir giyimidir kuşamıdır çocuğa dünya kadar yatırım yapıyorsun açık zihinli bir birey olsun diye. Ondan sonra velet geliyor bu kitabı okuyor ve çok beğendiğini söylüyor. Bence bir anne, bir baba için en büyük utanç ve hüzün kaynağıdır böyle bir şey. "Çocuğum kitap okuyor" diye sevinemezsin bile. Çünkü çocuğunun okuduğu şeye kitap demeye bin şahit.
Rezalet. Olmaz olası...
