"Ben seni bulmamı sağlayacak cümleyi hergün aklımdan geçirmeye gayret ediyorum."
Sayfa 89 - Can YayınlarıKitabı okuyor
Kimse benimle konuşmasın artık! Beni ölümümle baş başa bırakmanızı istiyorum.
Bedenini beyazlara sarmışlar, çenesini ise bir tülbentle bağlamışlardı. Kefenine sarılmış halde kendini pek yakışıklı bulmuştu; ölesiye yakışıklı.
Onu asıl dehşete düşüren şey, kendini ifade edememekti...
"Zaman ve mekan!.." " Bu iki sözcüğü telaffuz etmeye cüret eden de kim? Onlardan ne kadar korktuğumun farkında değil misiniz? Ama hayır, zaman ve mekan diye bir şey yok. Zaman ve mekan! Mekan ve zaman... Böyle baş aşağı kalsınlar, onları nalları havaya dikmiş halde görmeye bayılıyorum!"
Yarın beni bir meyve gibi tavandan sallanır halde bulacaklar, sesim ip tarafından kesilmiş olacak.
"Birkaç dakika öncesine kadar ölümünden dolayı mutluluk duyuyordu,zira ölü olduğunu zannediyordu. Ne de olsa ölüler, durumlarının dermansızlığına rağmen mutlu olmasını bilirdi. Yaşayanlarsa teslim olup canlı canlı gömülmeye göz yummazlardı. "
Birileri rüyasında bu odayı görüp eşyalarımı karıştıracak diye ödüm kopuyor.
Kollarını alevin üstünde kavuşturarak konuşmayı sürdürdü: "Hep kırların ortasında bir evde yaşamayı arzulayan ama şehirden bir türlü çıkamamış bir kadın o."
"Ama ölümü öylesine kabullenmişti ki hayatta olsa bile teslimiyetten ölecekti."
Güzellik artık güzellik olmaktan çıkmış, engellenmesi ve bir an önce kökünün kurutulması gereken bir hastalığa dönüşmüştü.
Bazı insanlara söylemek istediğim …
“Bugün ne istersin?”
“Her şeyden önce sana biraz nezaket öğretmek isterim."
Ve aniden kalbimin soğuk bir taş parçasına dönüştüğünü hissettim.
Ama korku hissi aniden sırtına bir şaplak gibi iniverdi. Korku! Ne kadar derin, ne kadar anlamlı bir sözcük!