Kendimle baş başa kalmaya başladım..
İnsanın yaşı geçince anlıyormuş en çokta kendine ihtiyacı olduğunu..
Tüm dış sesler, insanlar, arkadaş çevresi değilmiş..
Ailesiymiş yanı başında ona kalan..
Çocuk gibi değildim ama bende büyüdükçe kalbimi kapatanlardan oldum..
Kabuğumu yaram kadar derine çektim..
Ve içinden hep içinden kanamasına fırsat verdim..