Sabitlenmiş gönderi
Rüzgar
Ben ne Piraye'yim, ne Vera ne de Nazım.
Onca kalabalık arasında yalnızım.
İnsan ne arar, ne ile yaşar anlamsızlığını?
Satırlar uzar gider sürüklenir,
Sana yük olan hatıralarınsa peşinden...
Şimdi uzaktasın,
Bana dert oluyor, bakıp da görememek seni.
Özlüyorum, üzülüyorum.
İnsan bu ya, hastalık gibi bağışıklık kazanıyorsun
bunlara.
Neden
Ramazan'ın huzurunu ailemden uzak hissettiğim bu günlerde, Gökyüzüne yalnızlıkla yazılmış bir kaside dile getirirken, Işıldayan ay, sessiz gecelerime eşlik etsin diye dua ederim, Ancak içimdeki boşluk, ailemin sıcaklığına hasret kalır. Gözlerim iftar sofrasında yalnızca kendi yansımamı görmekte, Annemin ellerinin sıcaklığından mahrum kalmış bir iftar sofrası, Dualarım, ailemin yanında olma özleminin yankılarına karışır, Uzak diyarlarda, sevdiklerimle paylaşamadığım özel anlar. Yine de, ruhumda bir umut ışığı yanar her iftar vakti, Belki bir gün kucaklaşırız, ailemin sıcak nefesiyle dolu, Ramazan'ın manevi atmosferi, kalbimde sevdiklerimin izlerini taşır, Ailemden uzak, yalnızlıkla yazdığım bu kasidede, dualarla dolu bir özlem var.
Reader Follow Recommendations
öyle bakıyorum
bilmem kaç sefer
başkalarının baktığı gibi değil
kimseler anlamadan yakalanmadan
ben gibi bakıyorum
görünmeden usulca giriyorum resmin içine
yırtıp atıyorum fazlalıkları bir güzel
sadece ben ve sen kalıyoruz